Het meer

Met een tas vol met waskleding liep Beniamin richting het meer. Een water aanvoer noch een wasmachine hadden ze thuis niet. Waardoor er altijd in openlijk water gewassen moest worden. Beniamin's moeder was bang voor diep water waardoor hij het klusje wel op zich genomen had. Zijn vader deed dit soort dingen niet, daar had hij het te 'druk' voor. Eenmaal bij het water begon Beniamin zich van zijn kleding te ontdoen. Het was ook mogelijk om de kleren van de zijkant te wassen maar Beniamin vond het handiger om helemaal het water in te gaan aangezien hij zo ook zichzelf kon wassen. Toen hij zich uitgekleed had - op zijn onderbroek na - liep hij samen met de eerste lading was, een stuk zeep en een emmer het water in.

Met haar fototoestel in haar handen, liep ze tot op haar knieën door het water. Altijd had ze dit een van de mooiste plekken gevonden om plaatjes te schieten. Iedere keer als ze hier kwam, was er wel iets veranderd en ze vond dit prachtig om op foto vast te leggen. Op het moment dat ze een foto wilde maken, zag ze hoe een jongen de foto "binnen kwam lopen". Haar camera liet ze zakken, terwijl ze naar de jongen bleef kijken.

Beniamin begon meteen met het wassen van de kleren. Voornamelijk waren het kledingstukken van zijn zusje, enkele van zijn moeder en slechts een paar sokken van zijn vader. Als zijn vader namelijk schone kleding droeg dan kwamen die uit de wasserij, niet dat ze daar echt het geld voor hadden. Maar zoals altijd maakte zijn vader dat niet zo veel uit. Nadat Beniamin alle kledingstukken gewassen had stopte hij ze in de emmer en zette hij die vervolgens op de zijkant bij de rest van zijn spullen. Hij had nog ongeveer een uurtje voordat hij weer aan de slag moest. Op vrijdag avond hielp hij namelijk in een van de bars in de stad.

De jongen merkte haar niet op en ergens vond ze dat niet eens zo erg. Ze liet het voor wat het was, maar keek af en toe wel zijn kant op. Hij had iets in zijn ogen, tenminste voor zover ze dat van de afstand kon zien. Na een paar plaatjes te hebben geschoten, liep Nathalie naar de oever toe, waar ze op een van de grote stenen plaats nam.

Pas toen het meisje van positie veranderde zag Beniamin haar. Het was een klein meisje, rond de 1.60 gokte hij. Ze had blond haar en blauwe ogen voor zo ver hij het kon zien, het 'perfecte' uiterlijk zoals er vroeger wel eens gezegd werd. Vaagjes herkende hij haar, al was hij nooit echt het type om op zijn medemens te letten. Toch had hij een goed geheugen, de meeste mensen van het zelfde kamp kon hij daar wel thuis plaatsen. Nadat hij - naar zijn mening - lang genoeg haar bestudeerd had ging hij weer verder met zijn eigen zaken. Niet dat hij echt iets te doen had. Een beetje rondzwemmen, zichzelf schoonmaken met het stuk zeep dat hij had. Dat ze thuis geen water aanvoer hadden vond hij zelf niet echt storend. Ooit had hij het geprobeerd te maken, maar dat was tevergeefs. Een andere optie was natuurlijk in het stadje van Kamp Destroy te gaan wonen. Al had hij daar helemaal geen behoefte aan. Te druk. Te veel wanorde. Te veel vernietiging.

De stilte die er hing werd opgevuld door de geluiden waarmee de natuur speelde. Water dat aan het einde van het meer naar beneden kletterden van een kleine waterval. De exotische vogels die overal vlogen en wat Nathalie nog het leukste vond, de kikkers. Ze vond ze ontzettend vies en glibberig, maar het geluid van ze maakte had ze altijd ontzettend grappig gevonden. Zo ook nu. Nog steeds had de jongen niet tegen haar gezegd en zij ook niets tegen hem. Eigenlijk wilde ze het nog niet eens: Verbitterd en verzuurd door het leven. Zo waren de mensen van Destroy en die wilde ze liever niet kennen. Altijd had ze geleerd om niet te oordelen over mensen, maar aangezien ze zelf altijd beoordeeld werd, was dat knap lastig.