De plaatselijke markt

Met mijn handen in mijn zakken strompelde ik over de markt, langs de talloze kraampjes. Normaal liep ik hier niet, vooral niet overdag, terwijl alle ''agenten'' hier ook rondliepen. Maar er was een tekort aan verband in het primitieve ziekenhuis in Destroy, dus zonden ze mij om het te kopen. Ik zocht naar het kraampje dat de spullen verkocht, maar door de tientallen standjes met gillende mensen was dat lastig.

woepsie, ik geloof dat 1e persoon niet mag? vanaf nu doe ik dan in 3e!

Nathalie's blik gleed over de honderden kraampjes die zich op de markt bevonden. Ze kwam hier vaak, maar toch bleef het haar verbazen hoe levendig het hier was. Ze hield er wel van dat beide kampen hier samen kwamen - in tegenstelling tot vele anderen. Altijd had ze het idee gehad dat ze veel beter in Hope paste.. Het was gewoon een gevoel, nooit had ze zich echt thuis gevoeld.

Avalon stopte bij een kraampje waar verschillende spullen in een kist lagen. Even graaide hij er gretig in, maar er zat geen verband in. Mopperend liep hij verder en kwam toen tot stilstand, om even rond te kijken. Hij merkte dat er een meisje naast hem stond en herkende haar van Destroy, al hadden ze nooit met elkaar gesproken. 'Verband gezien?' snoof hij.

De jongen die naar haar toekwam herkende Nathalie maar al te goed. Hij werkte in het plaatselijke ziekenhuis dat hun kamp had opgezet. Ze ging niet met hem om, zoals ze met vele mensen van haar kamp niet omging, maar ze wist dat hij Avalon heette. 'Nee, sorry.' Zei ze zacht en keek verder rond naar de kraampjes.

- Schat. je had Khalon getypt aan het begin van je post xd

Hij zuchtte even teleurgesteld en knikte toen. Hij was van plan om door te lopen, maar iets op haar gezicht liet hem staan en even twijfelen. 'Jij bent toch ook van... Destroy?' Avalon had iets tegen die naam, alsof de Destroyers ook werkelijk dingen kapot maakte. Ze waren misschien niet de meest vriendelijke mensen die er bestonden, maar om te zeggen dat ze dingen vernietigde?

- Woepsie, goed opgemerkt!

Verbaast keek Nathalie hem aan en knikte. 'Ja, klopt.' Antwoordde ze kort. Haar blik gleed nog steeds over de spullen in de kraampjes heen, terwijl ze af en toe ook zijn kant opkeek. 'Jij bent Avalon. En je werkt in ons ziekenhuis.' Meldde ze hem, om te laten zien dat ze hem kende. Het was ook niet zo raar; Iedereen kende mensen die in dat soort instanties werkte. Niemand herkende haar. Ze was dan ook verbaast dat hij wist dat ze in hetzelfde kamp leefde.

Hij lachte even kort en verbaasd. 'En nu zou ik jouw naam moeten noemen en waar je werkt, maar eigenlijk weet ik het niet.' Aarzelend stak hij zijn hand uit als begroeting. Hij was het niet gewend dat mensen aardig tegen hem deden en wist er ook niet naar te handelen. Toen iemand begon te schreeuwen, keek hij snel om en bekeek de spullen van de persoon, maar alweer geen verband. Hij vloekte kort in zichzelf en keek toen weer naar het meisje. Ze leek zo totaal geen Destroy-type.

Kort keek ze hem aan. 'Nathalie,' Ze werkte niet, dus dat was makkelijk. Kort schudde ze zijn hand, maar liet hem snel daarna weer los. Mensen vertrouwde ze niet zo snel. Ooit had ze die fout begaan, door mensen te vertrouwen die ze beter niet kon vertrouwen en daar had ze haar lesje wel van geleerd.

'Aangenaam,' mompelde hij afwezig en liep iets verder. Waarom moest hij zulke klusjes doen? Ze wisten nu toch al wel dat hij echt totaal niet kon zoeken. Zuchtend leunde hij dus tegen een tafel en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Waarom lijk je me totaal geen type voor Destroy?'

'Omdat ik dat ook niet ben.' Antwoordde Nathalie simpelweg en keek hem aan. 'Je bent niet de enige die het denkt hoor..' Nog steeds keek ze naar de inhoud van de kraampjes en voor ééntje bleef ze staan. 'Ik vind mezelf ook niet passen, dus dat scheelt.' Ze draaide zich om naar hem en keek eventjes weg. 'Maar het is zoals het is.' Toen ze zich weer terug draaide naar het kraampje, viel haar oog op een pakje verband. 'Hier, je verband.'

'Aha,' zei hij simpelweg en keek even weg. 'Dat zal inderdaad vast zijn.' Ze zag er ook te lief uit, te breekbaar. Het verbaasde hem dat ze het uithield in het kamp. Hij sprong ongeveer op van blijdschap toen hij het verband zag en grijnste breed. 'Eindelijk,' zei hij, terwijl hij zijn ogen liet rollen. Snel handelde hij het af met de winkelier en liep daarna met genoeg verband voor maanden rond. 'Nu kan je met een gerust hart naar het ziekenhuis komen; we hebben weer verband.'

Enkel strompelde Olly over de markt omdat zijn vader hem erop uit had gestuurd. Blijkbaar hadden ze niet genoeg voor hun voedsel te voorzien van deze week. Het basiskamp had natuurlijk wel nog wat, maar dat hielde ze liever voor als we het echt nodig had. De markt was desondanks niet zijn favoriete plek, maar hij kwam er zonder probleem.

'Laten we alsnog hopen dat dat niet gaat gebeuren.' Zei Nathalie, met haar eeuwige glimlach op haar gezicht. Haar moeder had haar vroeger, nog voordat deze ellende was begonnen, altijd een engeltje genoemd. Goede oude tijd. Tja - nu was alles anders. Haar ouders maken constant ruzie en kunnen elkaar niet uitstaan, net zoals haar zusjes. Zijzelf hield zich er buiten. Ze was niet van de ruzies en het vechten. Nee - in tegendeel zelfs.

'Inderdaad, het is al druk genoeg daar,' bromde hij. De laatste tijd kwamen er echt veel mensen binnen, allemaal aangevallen in de stad of buiten de omheining. We hadden al een tekort aan doktoren en met een stijging van patienten was de spanning om te snijden in het ziekenhuis. Avalon kwam er altijd graag, maar nu probeerde hij het toch een beetje te vermijden. Ondanks dat hij goed was, hadden de echte doktoren niet dat hij zijn eigen plannen op een patient zou trekken - iets wat Avalon vaak deed.

Kort knikte ze en keek hem aan. 'Ik zie je vast nog wel een keertje, neem ik aan.' Ze was niet van plan om de hele tijd bij hem rond te hangen, zeker niet als hij in haar kamp zat: dat zou namelijk betekenen dat hij net zo ruw en verbitterd was als de rest, en daar kon ze totaal niet tegen. Iemand zoals zichzelf had ze in haar kamp nog niet gezien.

Ik knikte ongeïnteresseerd en keek haar toen nog even aan. 'Dag Nathalie.' Ik knipoogde kort en liep verder langs de kraampjes. Al wou ik het niet toegeven, ik had toch wel met haar te doen. Een engeltje, opgesloten in een kamp vol duivels, dan zou ik me ook rottig voelen. Ik zou het nooit kunnen uithouden met al die lieve, gezellige Hope mensen.

Emily liep met haar handen vol tussen de drukte door. Ze had haar handen vol met eieren en gezien de laatste keer dat ze eieren moest halen ze stuk waren gegaan in haar tas, hielt ze ze nu veilig vast. Want dat had ze geweten. Een dikke lok krullen voelden ze langzaam achter haar oor vandaan glijden waarbij ze in zichzelf begon te vloeken. Plots stopte ze met lopen omdat ze niet heel veel meer zag door de krullende lok die voor haar ogen hing. Onhandig probeerden ze de eieren op een arm te leggen toen ze voelde hoe iemand hard tegen haar aan liep en ze een ei stuk hoorde vallen op de grond. 'Godver,' schold ze hardop. Met haar nu vrije hand schoof ze snel jaar haar uit haar gezicht om te kijken wie de dader was, iets wat natuurlijk al niet meer te zien was door de enorme drukte. Ze keek naar de grond waar het ei stuk gevallen was en zag er naast een paar schoenen die onder het ei zaten. 'Oeps,' ze keek omhoog om te zien bij wie de schoenen hoorde en herkende hem gezien hij bij haar in het kamp zat, sterker nog ze wist zijn naam. Olly. 'Sorry het spijt me zo!' zei ik terwijl ik hem aankeek. Later ging ik me wel druk maken om een ruzie met mijn ouders.

Al snel viel haar oog op iemand die ze wel mocht. Ze zat dan wel in het andere kamp, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Op het moment dat ze naar Emily toe wilde lopen, zag ze dat ze al met iemand stond te praten. Over het algemeen werden mensen uit Destroy niet echt geaccepteerd door de mensen van Hope. Joshua en Emily waren een uitzondering. Het leek Nathalie daarom geen goed idee om naar Em toe te gaan, nu ze met iemand anders van haar kamp stond te praten. Nathalie wilde haar niet in verlegenheid brengen en zeker niet in de problemen.

Dat zijn schoenen onder de mooie oranje kleur zouden te komen zitten had hij helemaal niet verwacht. Door de drukte was Olly zoveel kanten op geduwd dat hij nauwelijks wist wie nu de schuldige was van de eiren. 'Nee, het spijt mij , Emily.' Haar ouders spraken wel eens met die van hem waardoor hij haar gezicht herkende. Daarbij hield hij van meisjes met krullen op een of andere manier. 'Hier,' Daarbij stak hij een ei naar haar uit. 'Bescherm het dit keer met je leven.'

Ze keek hem schuldbewust aan, waarbij het haar verbaasde dat hij zei dat het hem speet. Eigenlijk wou ze er tegen in gaan dat hij er niets aan kon doen, maar toen hij haar een ei gaf verscheen er een glimlach rond haar lippen. 'Dankjewel,' lachte ze, 'Met dat ei red je serieus mijn leven.' Ze wist dat hij haar ouders kende en ondanks dat ze hun best deden niemand hun ruzies op te laten merken, wist toch het halve kamp dat ze vaak ruzie hadden. Bijna alleen maar ruzie eigenlijk. 'Het spijt me echt heel erg van je schoenen,' zei ze nogmaals.

Even keek Olly naar zijn afgetrapte paar. Het was een van het laatste paar All Stars die hij bezat en hij vond het rot jammer dat ze nu helemaal om zeep waren. Hij haalde zijn schouders op. 'Hey, nu heb ik tenminste een excuus om nieuwe te kopen. Ze waren toch al helemaal versleten...'

'Misschien kun je het er nog uit krijgen, maar het is inderdaad een goed excuus om nieuwe te kopen.' Ze hoopte echt dat hij het niet erg vond. Ze beet aan de binnenkant van haar lip en keek hem aan om zeker te weten dat hij het niet erg vond. Had zij weer hoor, loopt ze een keer tegen een jongen aan, die ook nog aardig is. Verpest ze zijn schoenen.