het kleine weitje

Onderwerp: het kleine weitje vr feb 17, 2012 9:36 pm

Een rustige plek waar jonge mensen graag komen om na te denken, of alleen te zijn met hun partner.

maximaal 4 personen

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

Ik rende door de weide tot ik van inspanning mijn benen niet meer kon bewegen en dus maar op de grond neerplofte. Ik ging liggen en keek naar de heldere hemel die geen enkele imperfectie vertoonde. Ik wist niet dat het leven hier, in Destroy, zo anders zou zijn dan op de normale wereld. En ik was er nog steeds niet over uit of het hier beter was. En ik haatte de onwetendheid.

Onderwerp: Re: het kleine weitje za feb 18, 2012 11:36 am

Haar benen vlogen voor haar uit, vurige lokken die haar achtervolgden, een snelheid alsof zij vluchtte. Nergens was echter een reden te bekennen voor haar vluchten, nergens was een potentiële dreiging te detecteren. Simpelweg, omdat zij niet op de vlucht was, niet voor iets wezenlijks, iets echts, wat men kon aanraken. Mocht zij vluchten, vluchtte zij voor zichzelf, maar ook was dit niet het geval, niet vandaag. Want dichterbij, kon men een glimlach op haar smalle gezicht ontdekken, terwijl zij haar ogen gesloten hield. Zij was niet in gevaar, nog niet. Gevaar zou komen als zij haar ogen niet opende om de jongeman te zien enkele meters van haar vandaan, precies op haar pad. Want zodra zij zou struikelen, zo zij veranderen in een makkelijke prooi, daarbij als zij struikelde zou dit over hem zijn. Een kennismaking, die haar geen vrienden liet maken, maar vijanden.

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

Ik duwde mezelf langzaam omhoog, toen ik voetstappen hoorde. Ik keek opzij en zag een meisje aanrennen. Ik lag zo wel lekker en het leek alsof ze het wel leuk vond, dus ik ging weer liggen. Toen ik nog steeds de voetstappen hoorde, legde ik mijn oor op de aarde en hoorde dat ze dichterbij kwam. Ik keek snel op en sprong snel weg, zodat ze niet over me zou struikelen. Met gebalde vuisten stond ik op. Het leek alsof ze me niet eens had gemerkt, dus ik zei maar niets. Ze leek me van Hope.

Onderwerp: Re: het kleine weitje za feb 18, 2012 11:52 am

Pas merkte zij de aanwezigheid van een ander op, toen zij langs deze stormde, iets wat maakte dat zij met een ruk tot stilstand kwam, om zich vervolgens met dezelfde abruptheid om te draaien. Een blik in haar ogen, alsof het zijn schuld was, alsof hij haar plezier verstoord had, door in haar weg te staan. Echter in minder dan een seconde verdween de beschuldiging uit haar ogen en bleef slechts een pure vijandigheid over. Zij herkende hem niet, wat hem tot een vijand maakte, tot hij haar het tegendeel bewees. Haar hand legde zij om de bundel, welke los om haar heup hing. ‘Het spijt mij, ik had je niet gezien.’ Op een niet al te enthousiaste toon verlieten de worden haar lippen, terwijl zij hem bleef aankijken. Ze mocht misschien haar twijfels hebben over de jongeman, dit betekende niet dat zij geen manieren kende, dat zij zich niet besefte dat zij hem had kunnen verwonden. Zij wist dat zij zich moest verontschudligen.

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

Ik keek haar even in een mengeling van woede en plezier aan. 'Waarom lijkt het alsof je die woorden totaal niet meent? Is dat iets dat Hope mensen allemaal doen ofzo?' Ik liep naar haar toe en glimlachte even kort. 'Excuses aanvaard,' grinnikte ik en pakte mijn tas van mijn grond, om hem in mijn hand te houden. Vertrouwen deed ik niet, vooral niet iemand van Hope.

Onderwerp: Re: het kleine weitje za feb 18, 2012 4:38 pm

De woorden die zijn lippen verlieten, lieten een vuur in haar oplaaien, simpelweg omdat hij zijn oordeel over haar al klaar had. Zeker leek te weten dat zij een gevangene van het kamp ‘Hope’ was. Zij wilde niet in een hok geplaatst worden, zonder dat men van haar wist wij zij was, wilde geen oordelen over haar horen, zonder dat zij dit verteld had. ‘En hoe ben jij zo zeker dat ik van Hope kom. Is dat omdat ik geluk ken, vrolijkheid? Is dat omdat ik mij kan laten gaan? Omdat ik niet altijd een masker van minachting en hoogmoed draag?’ Vol woede spuwde zij de woorden uit, terwijl zij wantrouwend zijn beweging bestudeerde.

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

Hij fronste verbaasd en verward zijn wenkbrauwen en liet haar uitfoeteren. Toen ze eindelijk gestopt was, zette hij een stap in haar richting en fronste nu geamuseerd. 'Punt één: ik weet niet of je geluk of vrolijkheid kent. Je rende wel alsof je op wolken liep door de weide, maar je kan ook gewoon altijd een blij gezicht trekken als je nadenkt ofzo. Ten tweede: draag ik dat dan nu?' Hij keek haar geïnteresseerd aan. 'Het punt is dat jij nu boos bent, en ik niet? Wat is nou eigenlijk je probleem?'

Onderwerp: Re: het kleine weitje za feb 18, 2012 6:02 pm

Zijn verbazing irriteerde haar, alsof hij moest weten wat zij bedoelde. Alsof hij die kennis moest bezitten, zonder dat zij hem iets verteld had. Haar handen vouwde zij over haar oren bij het beseffen hoe haar gedachten in tegenstrijd met elkaar gingen. Zij kon niet van hem verwachten dat hij iets wist zonder dat zij het hem verteld had. Hoe kon ze? Een zwak, toch gefrustreerd geluid kwam over haar lippen, terwijl zij haar armen weer langs haar lichaam liet vallen. Voorzichtig glimlachte zij. ‘Misschien ken ik geen geluk, speel ik mijn geluk. Ik weet niet of jij nu een masker draagt, wellicht. Het maakt ook niet uit, ik had niet zo uit mijn slof moeten schieten.’

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

'Ik draag geen masker hoor,' glimlachte hij, terwijl hij dondersgoed wist wat ze nou eigenlijk bedoelde. 'En je had gelijk. Je had het recht niet om zo boos op me te worden.' Hij leunde tegen een boom aan en deed zijn tas af. Ze praatte, alsof ze eromheen sprak. Alsof ze dingen niet rechtstreeks, maar via een omweg wou zeggen. Hij vond het doodirritant. 'Hoe heet je eigenlijk?'

Onderwerp: Re: het kleine weitje za feb 18, 2012 6:33 pm

Licht raakte zij weer geïrriteerd door zijn woorden. Zij had haar schuld bekend, er was geen reden dit te benadrukken, echter gaf zij geen blijk van haar irritatie. Slechts luisterde hij naar wat hij te zeggen had, de vraag naar haar naam verliet zijn lippen, waarna een stilte viel. De afwachting van het antwoord, die zij niet meteen prijsgaf. Haast leek zij te twijfelen, te zoeken naar het antwoord, terwijl het geen simpelere vraag kon zijn. Haar naam, een label bij haar geboorte opgeplakt. Het maakte niet uit of deze nam beval of niet, er was geen keuze geweest. Zij was echter tevreden, een naam bijzonder als haar karakter wist ze. Weinigen was zij tegengekomen met de zelfde naam, geen zelfs. Zowel haar karakter en naam waren uniek, iets wat het makkelijk te onthouden maakte. Bij het aparte karakter, kwam de aparte naam. Haar vingertoppen drukte zij kort tegen haar slapen, waarna zij sprak. ‘Sorrel, maar je kunt me ook Sone noemen. Het is maar wat je verkiest.’ Kort liet zij een stilte vallen, waarna zij de jongeman nieuwsgierig aankeek. ‘Et toi?’

Aantal berichten : 91 Registratiedatum : 09-02-12

'Sorrel... Op een of andere manier klinkt dat als een knaagdier?' Ik hield mijn handen even verdedigend op. 'Sorry, no offense.' Ik grinnikte even vermakelijk en zette me af van de boom, terwijl ik mijn tas op mijn rug slingerde. 'Sone is een mooie naam,' gaf ik bedenkelijk toe. 'Nog nooit eerder gehoord.' Ik liep naar haar toe en stond voor haar stil. 'Avalon. Ook een naam die je nooit hoort, en eigenlijk vind ik dat wel prima.'