Mademoiselle rose

Altijd was Nathalie opzoek naar kleine dingetjes voor op haar kamer. Ze was dol op hebbedingetjes, maar vooral van artistieke kunstwerkjes. Gelukkig was hier alles te vinden. Eigenlijk was ze ook opzoek naar een oud mechanisch tandwiel voor een van haar oudste camera's, maar veel hoop op lagen had ze niet.

Bij het binnenlopen van het winkeltje herkende Emily direct Nathalie. 'Hoi,' begroette ze haar waarna ze naast haar ging staan en bekeek waar zij naar keek. 'Wat zoek je?' vroeg ik nieuwsgierig. Ondanks dat Nathalie in Destroy zat vond zij zichzelf daar totaal niet passen en daar had ze ook gelijk in, ze paste daar totaal niet.

'Hey,' Met een kleine glimlach over haar gelaatstrekken heen, begroette Nathalie Emily. Een van de weinige die ze haar vriendin kon noemen. Ze zat dan wel in Hope, maar ze accepteerde haar tenminste hoe ze was en dat gaf een hoop voldoening. 'Wat kleine dingetjes en iets voor m'n camera, maar volgens mij hebben ze dat hier niet.'

'O, daar kan ik je niet mee helpen zoeken.' antwoorden Emily. Ze had totaal geen verstand van fotocamera's. Ze wist dat als je op het knopje drukte het apparaat een foto voor je maakte en dat was het ook. Emily pakte een willekeurig voorwerp, waarvan ze zich afvroeg wat het in godsnaam moest voorstellen.

Een grijns speelde over haar gezicht heen, terwijl Nathalie verder zocht. Toen ze zo ongeveer de hele winkel had gehad, kwam ze tot de spijtige conclusie dat ze inderdaad niet hadden wat ze zocht. Spijtig, maar ze had het toch wel verwacht. 'Ben jij nog naar iets opzoek?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ondanks dat ze Emily al best lang kende, was ze altijd wat terughoudend. Dat was ze tegen de meeste mensen wel, maar dat was simpelweg omdat ze die niet vertrouwde.

'Stilte, of nee, eerder rust of kalmte' glimlachte ze als antwoord. 'Maar ik denk niet dat ze dat ergens verkopen.' Ze legde het merkwaardige voorwerp, waarvan ze nog steeds geen idee had wat het was, terug op de plek waar het had gelegen en draaiden zich om naar Nathalie. Ze had haar altijd al gevonden dat ze iets bijzonders over zich had. Hoewel dat alles te maken had met dat ze wist dat Nathalie zich niet thuisvoelden in haar kamp.

'Was het maar waar, dan had ik al dozijnen in huis gehaald.' Grapte Nathalie en keek even om zich heen. In de hoek van het winkeltje zag ze een heel klein schildersezeltje met een prachtig felgekleurd schilderijtje erop. Normaal was ze meer van de natuurlijke, zachte kleuren, maar op een of andere manier sprak dit haar aan. Het had iets artistieks en dat greep haar.

'Het zou echt ideaal zijn als je dat kon kopen,' zei Emily met een glimlach, toch was ze ergens serieus. Ze merkte hoe Nathalie haar aandacht getrokken werd door iets wat in de hoek stond. Al snel had ze door waar ze naar keek. Een felgekleurd schilderijtje. Het was fel, maar het had iets in zich wat het een mooi schilderijtje maakte.

Nathalie knikte en keek naar haar vriendin. 'Hoe is het daar, in Hope?' Ze wist dat ze dit al minstens tien keer had gevraagd, maar alles wat daar gebeurde klonk zoveel beter dan alles wat zich in Destroy afspeelde. Alsof het Hemel en Hel was. En zij zat in Hel.

'hetzelfde als altijd.' antwoorden ze. Ze was totaal niet van plan haar kamp op te hemelen. Ze wist hoe ze erover dacht en hoe ze ermee zat. 'Hoe is het met jou?' vroeg Emily. Ze liep naar het schilderij toe en ging er kort met haar hand over om daarna Nathalie weer aan te kijken.

'Hetzelfde als altijd. Vreselijk dus,' Zei Nathalie spijtig en schudde de gedachte van zich af. 'Tijd voor leukere dingen vind ik.' Zei ze grijnzend en keek naar Emily. 'Nog iets gezien om te kopen?' Zijzelf had inmiddels al afgerekend en had een klein tasje in haar hand.

'Nee,' antwoorden Emily toen ze vroeg of ze nog wat wou kopen. Ze liep naar haar toe en sloeg haar armen om haar heen. 'Je bent een schat,' zei ze waarbij ze kort over haar rug en keek haar aan. 'Zo jammer dat je niet gewoon kan verhuizen.' zei ze oprecht. Want Nathalie was echt een schat.

'Geloof me, als het ooit mogelijk is, is dat het eerste wat ik doe.' Zei Nathalie met een lach op haar gezicht. Bij het idee dat ze in de toekomst misschien eens kon verhuizen, fleurde ze helemaal op. Het was een soort droom die ze altijd al heeft willen vervullen, tenminste sinds ze hier is.

Emily zag hoe ze opfleurden en het deed haar goed om haar zo te zien. Ze liet haar los en keek haar met een glimlach aan. Ze had niet echt gelet op wat ze gekocht had dus keek ze kort naar het tasje. 'Laat eens zien wat je aanwinsten zien,'

Ze had niet zoveel bijzonders gekocht, het kleine schilderijtje en een bos bloemen: om het thuis nog enigszins te kunnen opfleuren. Niet dat dat ging lukken met het pesthumeur van de rest van het gezin, maar ach - ze bleef het toch proberen. 'Die bloemen verwelken spontaan zodra ze in ons huis terecht komen.' Ze had er spijt van dat ze dit niet eerder had gezien, dat ze er misschien iets aan had kunnen doen. Nu was het te laat. Veels te laat.

'Die bloemen zouden het bij mij thuis ook niet lang overleven,' Zuchte Emily. En als ze niet spontaan verwelkte dan ging waarschijnlijk de vaas er wel aan. 'Maar laten we het over leuke dingen hebben zoals wat voor een mooie bloemen dit zijn,' stapte de over van onderwerp.

Nathalie knikte. 'Zoals altijd heb je daar weer gelijk in.' Grinnikte ze en stopte de bloemen terug in haar tas. Ze vervloekte zichzelf ervoor dat het bij haar thuis zo'n treurig zooitje was. Maar nu was het zo en kon ze er niets aan veranderen.

Nathalie was echt een knappe verschijning en ook zo ongelofelijk lief. Het was gewoon echt vervelend om te zien hoe ze zich niet op haar plaats voelde. Terwijl je weet dat je er niets aan kon doen. Emily vond het daarom fijn zo af en toe een glimlach rond haar lippen te zien. 'Ik wil iets leuks met je doen,' zuchtte ze 'binnenkort, want eigenlijk moet ik zo terug, ik had beloofd te helpen met wat mensen.'

'Ja, lijkt me echt super gezellig! Dan spreken we toch gewoon een keertje af.' Zijzelf moest ook zo weer naar huis toe, nou ja - moest. Haar ouders wisten waarschijnlijk nog niet eens dat ze weg was, maar ze had tegen zichzelf gezegd dat ze zo weer thuis moest zijn om het eten te maken. Tja - haar moeder dacht er niet aan: Die was te druk met werken en als ze thuis was, maakte ze ruzie.

Emily omhelsden Nathalie en keek haar daarna aan. 'We zien elkaar hoop ik weer snel, want je bent echt een schat,' ze liet haar los terwijl ze haar bleef aankijken. 'En you will survive,' glimlachte ze. 'Het spijt me maar ik moet nu echt terug naar het kamp, tot snel,' Ze kneep kort in Nathalie's hand die ze had vast gepakt in de omhelzing. Langzaam liet ze die los waarna ze met een laatste glimlach naar Nathalie de deur uit liep.

-Gone-