Het standbeeld

Midden op het plein is het standbeeld gevestigd van de eerste kolonist die Terra Nova heeft bereikt. Hij was tevens de baas van beide kampen. Toen hij overleed, kwamen ook de beide kampen. Om het standbeeld heen is een klein grasperkje waar je kan zitten.

Max 3 mensen.

Ze kwam hier graag, het herinnerde haar eraan waarom ze dit ook al weer deden. Het voelde bijna magisch, zo sterk voelde dat dat hier ooit de man had gestaan die de oorzaak was dat zij nu een thuis had. Amaru liep naar het bankje recht voor het monument en nam plaats, haar benen trok ze op en haar armen sloeg ze om haar knieën.

Met mijn armen over elkaar heen geslagen keek ik naar het standbeeld. Mijn moeder vertelde me vroeger altijd dat dit iedereens vader was en dat we allemaal broers en zussen van elkaar waren, en ik dus niemand pijn mocht doen. Als ik me dat verhaal nu weer bedenk, moet ik altijd lachen van walging. Maar het heeft gewerkt, ik heb nooit iemand pijn gedaan of gepest. De man was vroeger mijn held en nu nog steeds. Hij verdedigde de kampen en dat zal ik nu ook doen.

Amaru legde haar hoofd op haar knieën en dacht na. Ze wist dat alle ouders hun kinderen verhaaltjes vertelden over deze man, maar zij had dat nooit ervaren. Dat kon ook niet want haar ouders waren overleden toen ze vrij jong was. Ze had altijd een beetje op straat gezworven. Ze slaakte een diepe zucht.

Toen ik iemand hoorde zuchten, draaide ik me om en zag een meisje zitten. Het was het type meisje waar elke jongen van zou dromen. Ik twijfelde even of ik naar haar toe zou gaan, maar deed het toch. Ze zag er niet uit, alsof ze geen zin had in een praatje. 'Is het goed als ik naast je kom zitten?' vroeg ik glimlachend.

Toen ze een stem hoorde keek ze even op en ze trok haar schouders op. 'Het is niet mijn eigendom dus doe wat je niet laten kunt.' Ze staarde weer voor zich uit. Het was niet lullig bedoelt, ze zei gewoon waar het op stond, wat ze dacht. Ze kon het niet laten om toch even zijn gezicht te bestuderen.

'Okiedokie!' Ik ging snel naast haar zitten, voordat iemand anders dat deed, en keek haar even zijdelings aan. Ik stak mijn hand uit, als begroeting. 'Ik ben Robert. Ik kom uit Hope.' Een glimlach sierde mijn lippen en ik draaide me naar haar om op het bankje.

'Oh grote god' ze mompelde het onverstaanbaar. Waarom uit Hope? Ze slaakte een nog diepere zucht. Niet dat ze een hekel aan die mensen had, absoluut niet, maar ze mijdt ze liever. Ze stak haar hand uit en schudde die van hem heel licht. 'Amaru.'

'Sorry, wat zei je?' Ik boog naar haar toe, maar kon het niet verstaan. Ik twijfelde er ook over of het aardig was - ach ja, zulke antwoorden kreeg ik altijd als ik vertelde dat ik uit Hope kwam. 'Hey Amaru. Door je grote zucht kan ik vast zeggen dat je uit Destroy komt, nietwaar?' Ik grinnikte even zachtjes en liet haar hand los na de lichte handdruk.

'Niets, ik mompel wel vaker tegen mezelf.' Dat was niet zo, maar ze had niet de behoefte om het nog eens te herhalen. 'Ja ik kom uit Destroy, maar mijn zucht heeft daar niets mee te maken hoor.' Ze legde haar hoofd weer op haar knieën.

'Aha,' zei ik dus maar. Ik geloofde er niets van. Ik was misschien wel naïef, maar kon leugens en de waarheid echt nog wel van elkaar onderscheiden. 'Sorry dat ik dat zei als het niet waar is. Destroy dus... Ik ben er al best wel vaak geweest. Het ziet er best gezellig uit. Je moet eens bij ons komen! Te gekke feesten!' Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen en grinnikte.

'Misschien doe ik dat wel eens.' Eerder om nog bruikbare informatie te winnen dan om echt te feesten, maar dat hoefde hij niet te weten. Ze keek hem aan en moest even glimlachen. Normaal deed ze dat niet zo snel, maar zijn vrolijkheid amuseerde haar.

Ik glimlachte blij en enthousiast. 'Ja, moet je echt doen! We kijken er niet van op als er Destroy mensen zijn - nou ja, ik eigenlijk niet.' Ik dacht na over mijn woorden. Niemand zou haar toelaten in Hope. Iedereen weet hoe Destroy mensen zijn, maar ik geloof er niets van. Zo kunnen mensen gewoon niet zijn, zo vreselijk en hatelijk als ze worden beschreven. Het meisje naast me lijkt net een engeltje. 'En, kom je hier ook om onze almachtige schepper te bewonderen?'

'Net alsof iemand in jouw kamp mij zou toelaten. Kom op je weet zelf ook hoe er over ons gedacht wordt.' Ze schudde even haar hoofd en staarde naar het beeld. 'Ja, dankzij hem ben ik hier, als hij er niet was geweest had ik nu nog op straat gezworven, dus het is wel zo aardig om hem elke dag even een bezoekje te brengen.'

Ik zuchtte even en wist dat ze gelijk had. 'En ik vind dat dat moet veranderen. Het is toch onzin dat onze kampen vijanden zijn? Vind je ook niet?' Waarschijnlijk was ik weer eens de enige die er zo over dacht. Ik glimlachte en keek naar het beeld. 'Hij heeft ons allemaal beter leven gebracht. Hij is werkelijk waar mijn held.'

Ze haalde haar schouders op. 'Alles gebeurt met een reden, niet?' Waarom zou je tegen de natuur in gaan als die zei dat de twee kampen niet bepaald elkaars vrienden waren? Ze glimlachte kort. 'Ja, hij is geweldig.'

Ik keek even fronsend voor me uit en keek haar toen aan. 'Deze man hier had dit nooit laten gebeuren, laat staan dat hij wilde dat dit zou gaan gebeuren. Daarom bewonder ik hem ook zo. Was hij er maar nog...' Het laatste kwam er fluisterend uit. Alles ging alleen maar achteruit, nu hij er niet meer was. Maar al snel glimlachte ik weer, ik kon een frons nooit lang ophouden.

'Het is toch precies goed zo, iedereen vecht voor zijn eigen idealen.' Ze slaakte een diepe zucht en staarde toen voor naar het beeld. Deze jongen was.. ze kon niet op het juiste woord komen om hem te omschrijven.