Het dorpsplein

Het was ontzettend warm en Amaru was toe aan verkoeling. Omdat ze er graag in haar eentje op uit ging liep ze nu op het dorpsplein. Ze twijfelde nog of ze een ijsje zou nemen of even haar hand in het water van de vijver zou steken. Beide zou verkoelend werken.

Sebastiaan had net zich een appel gekocht. Gezond, maar hij was dorstig en honger na dat hele eind te rennen. Natuurlijk had hij er zelf voor gekozen en voelde het ergens verfrissend. Enkel het beetje water op zijn gezicht van het vijvertje voelde nog verfrissender aan.

Ze besloot toch maar een ijsje te kopen, want hier stond haar favoriete ijskraampje en ze had al best lang geen ijs meer gehad. In haar zakken zocht ze geld en ze vond wat muntstukken: precies genoeg. Ze liep naar het kraampje en knikte de oude man die erachter stond toe. Vriendelijkheid was ver te zoeken. 'Een bolletje citroenijs' zei ze en ze drukte het geld in zijn handen. Nadat ze het ijs had ontvangen liep ze naar een bankje, waarop ze plaats nam en ze begon te eten.

Sebastiaan herkende het gezicht dat naast hem op het bankje kwam zitten. Hij had zichzelf een sapje gekocht. 'Amura, niet?' Misschien was het brutaal of misschien ook niet. Het kon hem helemaal niks schelen.

Ze keek op toen ze haar naam hoorde. Nam de jongen even peilend in zich op en knikte toen. 'Ja, dat heb je goed, Sebastiaan.' Ze wist wie hij was, maar dat was ook het enige, ze kende hem verder niet.

'Kennen we elkaar verder?' Met een iets wat brutale grijns ging hij neerzitten en streek met zijn vingertop langs het ijsje waarna hij het in zijn mond stak. Op zoek naar verfrissing.

Ze keek hem even aan, met een blik op haar gezicht die het meest leek op iets tussen woede en verbazing in. Ze wist niet hoe ze moest reageren, en dat kwam niet vaak voor: zeg maar gerust nooit. Ze had altijd wel haar antwoord klaar, maar dit was gewoon zo onverwachts. Ze schudde haar hoofd toen, uiteindelijk grinnikend. 'Nee, volgens mij niet.'

Sebastiaan genoot van haar gezichtuitdrukking. Voor hem was dit een prachtig plaatje. Haar reactie verbaasde hem dan ook lichtelijk, maar hijzelf liet dit niet merken. Probeerde dit toch. 'Erg jammer,' zei hhij met nog steeds diezelfde grijns. Vrouwen waren de mooiste dingen op aarde. Voor Sebastiaan toch.

'Je weet helemaal niet of dat wel zo jammer is.' Ze wist ook wel dat ze niet echt bekend stond als super aardig. Althans, dat was vroeger vaak genoeg tegen haar gezegd. Maar dat boeide haar niet echt veel. 'Heb ik de goede smaak gekozen?' vroeg ze, doelend op het moment net dat hij met zijn vinger langs haar ijs streek en het had geproefd.

Sebastiaan schudde zijn hoofd. 'Nee, ik had gehoopt voor iets lekker zoet in plaats van het zure.' Hierbij gaf hij haar duidelijk een dubbelzonnige grijns. Blondines waren nu eenmaal voor een zwak te krijgen.

Ze keek hem aan en trok haar wenkbrauw op. 'Dat is dan pech voor jou, had je zelf maar ijs moeten kopen.' Ze keek hem nog even aan en draaide toen haar hoofd met een grijns weg. Ze at rustig haar ijsje op.

Even keek Sebastiaan haar aan. 'Misschien moet jij me dan maar een ijsje betalen dat ik wel lust.' Een grijns stond om zijn lippen.

Ze trok haar wenkbrauw op en keek hem aan. 'Is het niet altijd zo dat de jongen het meisje trakteert?' Ze merkte dat ze niet meer zo veel zin had in haar ijsje, omdat het toch te veel was. Ze stond op en gooide het in de dichtstbijzijnde prullenbak en liep daarna terug naar het bankje. Ze ging zitten en keek de jongen licht grijnsend aan.