Kleermakerij (Tailor) Rozenhemel

De kleermakerij is een eerbetoon voor de moeder van Morbid en voor het zusje van haar, aangezien ze haar hierna niet meer hebben gezien. Echter verteld ze hier niets over waarom zij deze naam heeft uitgekozen, al vragen de weinige meisjes die hier werken wel waarom, maar elke keer wimpelt zij hen af.
Het is een kleine, maar gezellige kleermakerij. Er staan grote houten bureau's waar naaimachine's en dergelijke opstaan en in een andere hoek liggen weer verschillende soorten stof. Alle andere spullen die zij nodig hebben, liggen enkel achter een dik, rood gordijn die naar een andere ruimte achter de winkel leidt.
Als je dus je kledij wilt laten maken of nieuwe kledij wilt, kom dan naar de kleermakerij van Morbid (Jessica)!

Max aantal personen: vier

Het meisje met de roodgeverfde haren was snel naar haar huisje gerend, nadat zij bij de waterval vandaan was gelopen vol met zekerheid. Zij wist echter niet dat Avalon een eerlijke tegenstander was, maar dit dacht zij nooit over mensen, dus ook zeker niet nu. Toen zij thuis was, had zij in haar kast een kleur uitgezocht waar nog enkele paar kleuren stonden, dit keer zou het een witblonde kleur worden. Morbid was er dan ook heimelijk van overtuigd dat hij haar zo nooit zou herkennen, en tegelijkertijd had ze ook andere kleur lenzen in gedaan. Het was de kleur van het helderste aquamarijn blauw en ze zag er nu al heel anders uit dan toen ze Avalon ontmoette, met haar rode haarkleur en donkere poelen. Snel trok ze andere kleding aan en andere bijpassende schoenen en rende naar haar werk, waar ze de andere meisjes begroette en aan een houten bureau ging zitten om de ontwerpen te bekijken.

Door zijn moeder op pad gestuurd liep Joe de kleermakerij binnen met een mand vol kleren onder zijn arm. Zijn ouders vonden het belangrijk dat de familie er tip top bij liep en voor ieder gaatje of los knoopje werden de kleren verzameld om ze vervolgens te laten maken. Zoveel geld hadden ze niet om de kapotte kledingstukken meteen te vervangen door nieuwe. Altijd als Joe hier kwam, kon hij het niet laten om naar de rollen stof te kijken. Ook nu liep hij eerst naar de rollen en liet zijn hand over rood zijde glijden. Vervolgens liep hij naar één van de houten bureau's, zette de mand er op en keek naar het witblonde meisje dat er achter zat. 'Voor de familie Vàn, kan ik het vanmiddag afhalen?'

Het meisje hoorde de deur open en dicht gaan, maar besteedde hier echter niet zoveel aandacht aan, omdat zij verwachtte dat één van de meisjes die er in de winkel stonden deze zouden helpen. Echter deden ze dat dus niet, want diegene, wat een jongeman bleek te zijn, kwam bij haar staan en zette de mand op het bureau waar zij aan zat. "Voor de familie Vàn, kan ik het vanmiddag afhalen?" hoorde Morbid hem zeggen, en zij keek naar hem op met haar heldere aquamarijn blauwe ogen, zuchtte even en stopte de ontwerpen toen weg in een van de lades. "Ja, dat gaat lukken, maar het wordt waarschijnlijk eind van de middag, rond een uur of vijf," Meldde zij hem, waarbij ze op stond en de mand van hem aanpakte, maar nog steeds haar ogen op hem richtte. Ze herkende hem Joe Ván, hij woonde ook in kamp Destroy en kwam regelmatig kleding brengen die zij (of één van de andere meisjes) weer moesten maken. Hij was vrij afstandelijk, en niet dat zij zich hieraan ergerde, maar toch probeerde zij hem telkens wat meer te laten praten. "Is dat goed voor je?" Alleen oudere mensen sprak zij aan met 'u', en omdat ze toch al een muur om zich heen had, maakte het haar niets uit wat mensen van haar dachten, al probeerde ze de zaak wel door te laten draaien.

Geërgerd zuchtte Joe toen ze meldde dat de kleding pas rond vijf uur af zou zijn. Fijn, dan moest hij nog een trip naar de stad maken om die stomme kleding op te halen, want hij verwachtte niet dat iemand anders dat zou doen. 'Het kan niet eerder af zijn?' Tevergeefs probeerde hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te toveren, maar het zat er niet echt in vandaag. Nors keek hij dus in de opvallende ogen van het meisje, ze was vast nieuw, anders zou hij haar wel herkend hebben met haar opvallende uiterlijk.

Ze zuchtte diep en hield zich in om niet met haar ogen te rollen in haar kassen, omdat hij nu eenmaal een klant was - een klant die wel vaker kwam, dus onmogelijk te missen. Hij keek haar nors aan en zij keek zo vriendelijk mogelijk, in hoeverre dat voor haar ging, hem terug in zijn ogen. "Nee, tenzij de meneer het niet erg vindt om half vijf hier te zijn?" Het kwam er een beetje sarcastisch uit, maar toen herinnerde zij zich weer waarom zij de winkel had, wat de reden ervan was. Morbid zuchtte diep en liet de mand een beetje los, waarna ze haar bleke, slanke vingers op de rand van de tafel liet rusten. "Luister, jou familie is hier vaak, dus ik wil vaak graag zelf alles doen, want dan kan ik ook mezelf erop aankijken als het fout is gegaan. De meiden die hier werken krijgen andere taken, maar dat is niet van belang. Vier uur, is dat dan goed voor meneer? Helaas kan het echt niet vroeger worden, aangezien ik nog bakken met werk moet doen." Ze eindigde haar verhaal en was al vermoeid als ze eraan terug dacht hoeveel ze had gezegd.