De oude molen

De eerste kolonisatie die zich hier vestigde, maakte nog niet gebruik van alle elektronica. Nee, zij gingen nog gewoon old school zelf graan en meel maken voor brood en andere voedingswaren. Maar door juist de opkomst van nieuwe elektronica werd de molen vergeten en verwaarloosd. Binnenin staat nog het een en ander en als je door het raampje klimt, kom je gemakkelijk binnen. En met een beetje reparatie zouden de ''vleugels'' van de molen het al snel weer moeten doen.

max mensen: 3

Toen Nathalie eens buiten de hekken was gegaan, had ze een molen gevonden in een ouder kamp. Eigenlijk was ze de plek een beetje vergeten, maar nu ze hem weer had gevonden, ging ze naar binnen toe en keek ze rond. Het was raar om te bedenken dat de eerste mensen op Terra Nova hier hun voedsel vandaan haalde, zeker nu met al die techniek.

Ik rende door de struiken en duwde de in de weg hangende takken weg. Even keek ik haastig achteruit, maar zag alleen twee gigantische benen die de aarde liet schudden bij elke voetstap. Ik was samen met het leger op patrouille in het bos, toen de dino kwam. Hij scheidde meteen mij en de rest en ik kon dus niets anders dan wegrennen. Ze riepen me achterna dat ik naar de molen moest rennen en deed ik nu dus ook. Ik sprong snel door het raampje en zocht de eerste de beste kast die ik er meteen voor schoof.

Al vrij snel voelde Nathalie dat de grond begon te trillen en natuurlijk wist ze wat dat betekende. Dinosauriër. Inmiddels bevond ze zich al in de molen en drukte ze zichzelf tegen de rand aan en probeerde haar ademhaling te beheersen. 'Rustig Nathalie, hij vind je niet..' Fluisterde ze zichzelf toe.

Toen ik het raam goed had geblokkeerd, nam ik eerst even de tijd om even te ademen. Bij een fluistering draaide ik me meteen om en trok mijn pistool. 'Wie is daar?' mompelde ik strikt. Het was te donker, nu alle ramen waren geblokkeerd, om te zien wie het was. Ik wou de persoon geen pijn doen, als die mij ook maar geen pijn wou doen. Vreselijk om zo na te denken, maar zelfs ik dacht het.

'Eh, Nathalie?' Antwoordde ze, puur als schrikreactie. In al haar paniek had ze niet eens door gehad dat er iemand binnen was gekomen. Pas toen de jongen was gaan praten, had ze hem opgemerkt en ze schrok zich dood. 'Ik hoop voor je dat jij dat beest niet hier - AAH,' Ze voelde een dreun tegen de molen aan en probeerde zich vast te grijpen.

'Nathalie?' zei ik even stompzinnig en hield me toen ook vast toen de dino tegen de molen ramde. Ik liep snel naar haar toe, mede omdat ik haar graag wou zien, en omdat ik in elke situatie de burger moest beschermen. Toen ik eenmaal dichtbij genoeg was om haar gezicht te zien, was ik even verwonderd hoe mooi ze was. Ik grijnsde even flauwtjes. 'Nou, ik denk toch echt dat ik de oorzaak ben.' Na nog een schok pakte ik haar arm vast en trok haar het kleine trappetje op. 'Boven heb je minder last van de schokken en daar is het tenminste leeg,' schreeuwde ik boven het lawaai uit.

Eenmaal boven keek ze hem verbaast aan en veegde ze een verdwaalde pluk haar uit haar ogen. Hij was overduidelijk iemand van Hope. Ze had hem nog nooit gezien, maar zijn uitstraling was te liefelijk om iemand uit Destroy te zijn. Tenzij ze iemand had gevonden die net als waar was, maar die kans schatte ze niet erg groot.

Ik probeerde geruststellend naar haar te lachen en keek toen even uit de raampjes van de molen. Maar ik wou dat ik dat niet deed, want nu keek ik recht in het oog van de dino. 'BUKKEN!' schreeuwde ik en liet me snel op de vloer vallen. Ik kroop naar haar toe en glimlachte opnieuw flauwtjes. 'Ik denk dat we de komende uren hier op de vloer moeten doorbrengen en hopen op een redding. Mijn geweer is niet sterk genoeg om de dino weg te jagen, of we moeten een list bedenken.' En voordat dat gebeurde, moesten hier maar gewoon wachten. Ik stak, nog steeds liggend, mijn hand uit. 'Ik ben Robert.'

'Ik denk dat ik gewoon blijf liggen. Listen en wrede plannen om dino's te vermoorden heb ik niet, vrees ik.' Ze keek hem even aan en veegde wat takjes hooi van de grond af. 'Nathalie, aangenaam.' Ze schudde zijn hand, liet hem weer los en luisterde of ze de dino nog hoorde. Natuurlijk had ze kunnen voorspellen dat hij er nog was: Die beesten gaven niet zo snel op.

Ik keek even vanaf de grond uit het raam, maar zag de dino even niet meer. Die stond vast een aanloopje te nemen om de molen om te werpen of zoiets. 'Ik probeer wel iets te verzinnen, maar geen garantie gegarandeerd,' grinnikte ik. Ik keek haar nog even aan. 'Nathalie, aangenaam kennis te maken. Zal ik je eens heel erg eerlijk zeggen dat, toen ik vanochtend uit bed stapte, dat ik niet had gedacht dat ik nu op de grond in een molen zou liggen in het hooi naast een mooi meisje, terwijl een dino smacht om me op te eten? Jou trouwens ook.'

'Nee, zo had ik mijn dag eerlijk gezegd ook niet ingepland nee,' Ze voelde hoe ze licht rood aanliep toen hij zei dat ze mooi was. Ze kon het niet helpen, maar ze moest altijd blozen als mensen haar complimentjes gaven. Vroeger had ze ze nooit gekregen, dus misschien dat ze ze daarom zo moeilijk accepteerde.

Ik zakte door mijn armen en liet mijn kin op de grond liggen. In mijn hand hield ik nog wel mijn geweer, gewoon voor de zekerheid. Even haalde ik adem en glimlachte toen naar haar. 'Misschien handig om elkaar een beetje te leren kennen, omdat we waarschijnlijk hier nog wel een tijdje gaan blijven liggen?'

'Wat wil je weten?' Antwoordde ze, en keek hem even aan. Nee, een open boek was ze niet. Zeer zeker niet, ze kon spontaan zijn - maar zodra het te persoonlijk werd klapte ze dicht. Kort glimlachte ze naar de jongen tegenover haar en hoopte hevig dat de Dino weer snel zou verdwijnen.

'Ehm, misschien je leeftijd en je kamp? Eventuele hobby's?' Ik grinnikte kort en draaide op mijn rug. 'Ik ben Robert Hammer, 18 jaar, ik ben een man en kom uit Hope. Ik heb een broertje van 10 en twee ouders. Ik werk in het leger, zoals je al waarschijnlijk gezien hebt, en houd van schrijven, sporten en zwemmen. Ik zoek nog een band en wil dan wereldberoemd worden.' Ik keek haar nieuwsgierig aan. 'Jij?'

'Tja..' Zei Nathalie en keek hem even aan. 'Ik ben dus Nathalie en 17 jaar oud. Misschien had je het niet verwacht, maar ik woon in Destroy.' Ze schaamde zich er nog steeds voor om het te zeggen, puur omdat ze het zelf haatte. 'Ik heb twee zusjes, twee ouders. Enne - ja dat was het wel.' Verder ging het hem niet zoveel aan.

Ik luisterde knikkend naar haar. 'Nou ja, niet verwacht, wel verwacht... Ik zie niet zoveel verschil tussen Destroy en Hope. Ik snap uberhaput niets van de twee kanten...' Ik keek op en glimlachte. 'Ik lijk wel een hele vrolijke jongen die alles als een grap ziet, maar ik wil dat je weet dat ik er alles aan ga doen om je hieruit te krijgen. Ik heb in een veel benauwdere positie gezeten en het overleeft, dus dit gaan we ook overleven.' Ik knipoogde geruststellend.

Een kort glimlachje streek over haar lippen heen en ze keek hem aan. 'Je bent een van de weinige die er zo over denkt weetje dat?' Niemand oordeelde hier niet, het was zeldzaam als er iemand was die niet beoordelend naar andere keek, maar Nathalie was blij dat hij niet was zoals alle andere waren. Ze was wel toe aan iemand die dezelfde blik had op mensen als zij. 'Ik hoop inderdaad dat we dit overleven ja,' Lachte ze kort, maar deze lach verdween al snel toen ze de dinosauriër hoorde brommen. Het geluid was al verderweg dan dat het net was, maar ze gokte dat dat niet zo lang zou duren.

'Tja, als ik een van de weinige ben, zou mijn denken dan wel de goede zijn?' Ik zuchtte even en kroop naar de zijkant van de molen. Door een kleine gleuf kon ik naar buiten kijken en zag de dinosauriër aan de rand van het bos grommen. Dat kon betekenen dat of hij was bozer geworden en ging ons nog een keer aanvallen, of hij liet het voor wat het was en ging weg. Ik kroop weer naar haar toe. 'Ik schat onze kansen zo'n 70 procent.' Grinnikend draaide ik me op mijn rug en legde mijn geweer naast me neer.

'Nou, dat is geruststellend.' Grapte Nathalie en keek hem even aan. 'Of wij zijn gewoon een van de weinige mensen die niet jaloers zijn en andere respecteren voor wie ze zijn?' Veronderstelde ze en keek hem aan. 'Aangezien we toch dertig procent hebben om eraan te gaan, kunnen we maar net zo goed filosofisch gaan praten, vind je ook niet?' Grinnikte ze.