Het huis van Sebastiaan Vaughe

Nathalie zette een kleine stap in het huis van Sebastiaan. Ze was ontzettend blij dat hij een chip voor haar had, maar toch voelde het niet goed om hier te zijn. Het was haar wantrouwen dat in deze situaties boven kwam, en ze vond het dan ook niet zo raar: Het hele huis was afgeschermd met luiken en het was donkerder dan waar dan ook hier.

Het deed hem niet bepaald veel dat Nathalie niet op haar gemak was. Eenmaal hij het licht aanknipte was het wat gezelliger en al helemaal niet meer donker. Sebastiaan deed zijn jas uit. 'Ga zitten als je wilt,' zei hij terwijl hij gebaarde naar de sofa en zichzelf wat sterke drank in schonk. Enkel voor hem eraan te helpen denken waar de chip nu lag. Op zijn gemak liep hij naar de bureau, trok een paar ladens open, maar daar lag deze niet. Na zijn boekenkast te hebben gebustudeerd vond hij het zwarte plastiekje en bracht het naar haar toe.

Met het licht aan was het al een stuk aangenamer en Nathalie sloeg het aanbod om te gaan zitten niet af. Toen ze plaats had genomen op de bank, had ze even de tijd om rond te kijken. Het huis was smaakvol ingericht, het was typisch iets voor Destroy, maar ergens vond Nathalie het toch wel mooi. Toen hij weer terug kwam, glimlachte ze even en keek ze naar het kleine pakketje wat hij in zijn handen had.

Sebastiaan bekeek het knappe gestalte op zijn bank en hield de chip nog tussen zijn vuist geklemd. Hij kon moeilijk haar nu al laten gaan. 'Wat drink je?' Enkel kwam dit met een glimlachje over zijn lippen die zeker en vast welgemeend was.

'Iets fris is goed,' Antwoordde ze toen hij haar iets te drinken aanbood. Een klein glimlachje streek over haar gelaatstrekken heen, terwijl ze de kamer nog eens goed in zich opnam. 'Woon je hier alleen?' Vroeg ze zich oprecht nieuwsgierig af.

'Defineer iets fris, alsjeblieft. Als vrouwen nu eens wat duidelijker konden zijn af en toe,' zei hij op weer zijn toon. Brutaal, uitdagend, maar vooral plagend. Weer nam hij een slokje van zijn sterke drank. 'Dus Nathalie,' Het fijne van de bank vond Sebastiaan namelijk het dichtbij elkaar zitten. 'Je hebt nog wat van me te goed.' Hij opende zijn handpalm zodat ze de kleine chip zou kunnen nemen. 'Ja, ik woon hier trouwens allen. Ik heb nog een broer, maar hij woont bij zijn vader.'

Nathalie fronste voor een kleine seconde haar wenkbrauwen, maar al snel zat haar gezicht in een lach. 'Geef maar gewoon iets wat je hebt, ik lust alles.' Zei ze uiteindelijk maar, want ja - hoe moest je fris definiëren in een wereld als deze? Toen Sebastiaan zijn hand openhield met de chip erin, pakte ze deze dankbaar aan en stopte Nathalie hem in haar broekzak. 'Dankje,' Zei ze met een glimlach rond haar mond en keek hem even aan.

'Als je die prosesor van de markt weghaalt dan doe ik je wat aan,' plaagde Sebastiaan haar al wat meer. Waarna hij naar de keuken liep en haar wat sap in goot. Echter nam hij aan dat ze geen drank zou aannemen van hem. Hierna gaf hij het glas aan haar en ging weer zitten zoals daarvoor. 'Dus Nathalie, waar had je deze weer voor nodig?'

Onschuldig hield ze haar handen omhoog en lachte. 'Ik kom nergens aan.' Grapte ze en nam het glas van hem aan. 'Mijn vader. Ik heb geen idee, hij was boos omdat iets kapot was en zei dat ie een nieuwe nodig had. Volgens mij was de chip van zijn Plex doorgebrand en dan stuurt hij mij erop uit om een nieuwe te halen in die puinzooi.' Een kort glimlachje verscheen rond haar lippen, maar deze verdween al snel weer.

Sebastiaan keek haar enkel aan en strekte zijn linkerarm over de leuning van de bank. 'Typisch voor een vader om het kind dat te laten doen. Excuseer me dan alvast, jonge vrouw.' Enkel grijnsde hij aangezien hij wist dat die eerste woorden reactie naar boven hadden gebracht.

'Typisch iets voor mijn vader om míj erop uit te sturen.' Verbeterde ze hem, waarna ze nog een slok van haar drankje nam. 'Sorry, de band tussen mij en mijn ouders is nou niet bepaald goed.' Een kleine grijns verscheen op haar gezicht. Het was haar nog steeds niet duidelijk waarom alles zo is gelopen: Waarom iedereen in haar familie zo verbitterd was, behalve zij.