Opslagruimte

Sebastiaan slofte de opslagruimte in. Op zoek naar een wiel voor een ruilhandel te drijven. Hij had een proccesor nodig voor zijn laptop die het begeven had en die dingen waren niet makkelijk te verkijgen. Buiten dan bij de man op de markt van kamp Hope. Smerige aap die het was zat in een rolstoel en zijn wiel was lek. Als Sebastiaan hem dus een nieuwe kon overhandigen kreeg hij de processor. Het was beter dan betalen anders was hij helemaal blut geweest.

Nathalie had zich in het doolhof van de opslag ruimte begeven. Haar vader had iets nodig voor in huis en hij had gezegd dat ze het hier wel zou kunnen vinden. Zodra haar ouders iets aan haar vroegen, deed ze dat zonder twijfel: om ruzie te voorkomen. Het was zeldzaam dat ze iets vroegen, het was al bijzonder als ze opmerkte dat ze thuis was. Ze had geen idee hoe het heette wat ze nodig had, maar ze wist hoe het eruit zag.

Sebastiaan gooide hier en daar dingen opzij. Soms was het geordend en andere keren lag er weer een berg puin. Echter liep hij tegen een jongevrouw op. Even keek hij deze aan en toen viel zijn blik op een wiel. GOTCHA! Hij liep er meteen naar toe en begon het puin weg te stapelen voor het voorwerp.

Nathalie werd overdonderd door de jongen waar ze tegenaan liep, maar zei verder niets. In eerste instantie kon ze wat ze zocht niet vinden, dus bleef ze gefrustreerd staan en keek ze rond. Niets wat er op leek lag in haar gezichtsveld, dus ging ze tegen de muur aan staan en wachtte ze. Niet dat het onderwerp naar haar toe zou komen vliegen, maar toch.

Tevreden was Sebastiaan niet aangezien dit wiel te groot was en ook lek. Zijn aandacht ging naar de jone vrouw waar hij net was tegengelopen. Dat was nog eens een knappe verschijning. 'Als jij me helpt om een wiel voor een rolstoel te vinden dan help ik jou met wat je nodig hebt.' Zijn stem klonk geergerd. Hij moest echt die nieuwe prosesor hebben.

Nathalie keek de jongen met de norse blik en forse houding aan. Ze wist niet wat ze van hem moest denken. Hij was zoals alle andere Destroyers, dat sowieso, en dat haatte ze vrijwel direct aan hem. Het was lastig om mensen niet te beoordelen, maar zij werd ook altijd beoordeeld. 'Best, wat heb je nodig?' In de loop der tijd had ze beetje bij beetje geleerd om van zich af te bijten, om sterker over te komen en soms - zoals nu - lukte dat redelijk.

'Een wiel van een rolstoel. Zoals ik al zei. De kleintjes om specifieker te zijn. Wat heb jij nodig?' Sebastiaan zijn ogen gleden over haar lichaam en stopte weer bij haar ogen. Opslag leek de irritatie verdwenen. Echter was hij niet een man die een vrouw het hof maakte door liever woordjes. Hij speelde liever spelletjes, maar mevrouw leek niet degene waarmee hij zich kon amuseren.

'Dit,' Antwoordde ze. Ze gooide een kleine chip in zijn richting, hopend dat hij het zou vangen. 'Het is een soort chip, verder heb ik geen idee wat het inhoudt.' Haar vader had het wel benoemd toen hi haar erop uit stuurde, maar de naam had ze echter niet onthouden. Nathalie wist dat er boven nog wat wielen lagen, tenminste ldat was de vorige keer dat ze hier was zo 'Waarschijnlijk heb je boven meer geluk.'

Sebastiaan ving de chip behendig op en wist maar al te goed dat het voor een computer diende. Delicaat spul als je het hem vroeg. 'Ik hoop het voor jou anders krijg jje mijn chip niet. Die dingen vind je niet meer hier. Tenzij je eentje wilt die ook niet meer werkt.' Hij gooide het terug en liep daarna naar boven.

Hij had blijkbaar de chip die zij nodig had in zijn bezit en om eerlijk te zijn had ze geen zin om met lege handen thuis te komen. Ze haatte ruzies en zeker in haar familie. Ze wilde er dus niet de oorzaak van zijn. 'Dus als ik jou aan een wiel help, krijg ik een werkende chip?' Vroeg ze nog één keer voor bevestiging, terwijl ze via de ladder naar de volgende verdieping ging.

Even keek hij ober zijn schouder. 'Dus zoek maar voordat ik me van gedachten verrander.' Hierbij gebaarde Sebastiaan naar de overvolle rekken. 'Ik heb nogal haast zoals je merkt.'

Nathalie had gelukt dat ze hier as nog was geweest en een goed geheugen had, anders was ze waarsxhijnlijk zonder chip weer naar thuis gegaan. Toen ze boven was, liep ze vrijwel direct naar het rek toe waar z meerdere wielen had zien liggen 'Wielen genoeg,' Ze gebaarde naar het rek en keek hem aan. Hij ha duidelijk zijn humeur niet, of hij was gewoon zo'n standaard zuurpruim uit Destroy

Sebastiaan veerde meteen op uit de rommel en liep naar de jonge vrouw toe. Al snel had hij een band die niet lek was en van de juiste diameter. Daarna keek hij haar tevreden aan. 'Kom dan maar je chip halen.' Hierbij liep hij de ladder af en wachtte op haar.

Met een tevreden blik op haar gelaatstrekken, liep Nathalie achter de jongen aan de ladder weer af. Toen ze eenmaal voor hem stond keek ze hem nieuwsgierig aan. 'Ik ben trouwens Nathalie,' In eerste instantie wilde ze haar hand uitsteken om zich voor te stellen, maar ze was eigenlijk wel gewend dat Destroyers deze afsloegen, dus deed ze dat niet.

Nog een maal bekeek hij het meisje grondig. Ze leek jonger dan hem. Misschien wel wat voor Avalon. Sebastiaan was van mening dat zijn broertje dringend nog wel eens een vriendinnetje mocht. 'Sebastiaan,' zei hij simpel als manier van voorstellen. Daarna draaide hij zich om en liep naast haar de opslagruimte uit. 'Thuis heb ik dus nog een chip liggen. Of is mevrouw bang om mee te gaan?' Enkel was dit lichtjes plagend bedoeld.

Nathalie fronste haar wenkbrauwen en keek hem aan. 'Ik weet dat ik niet het typische Destroy karakter heb, maar je denkt toch niet dat ik bang ben om mee te gaan hè?' De laatste woorden sprak ze ietwat spottend uit, terwijl ze de opslag ruimte verliet. Zo eng was hij niet, daarbij had ze een hoop heftigere dingen meegemaakt dan Sebastiaan.

'Blijkbaar heb je toch dat typische karakter, Natie. Doe maar door voordat ik je nog een niet-werkende chip meegeef.' Als zij het onvriendelijk zou spelen dan zou hij dat ook doen. Hierbij hield hij geen rkening meer met haar en liep de opslagruimte uit.

-Bij zijn thuis verder?