Malee Thai.

Bij de nieuwe rekrutering zat een oud Thais koppel die over fantastische kookkunsten bezaten, daarom hebben ze in het hart van het centrum een klein restaurantje opgezet. De geur die er vandaan komt is werkelijke heerlijk en laat het water al in je mond lopen. Sinds ze het restaurant geopend hebben, is het alleen maar populairder geworden: steeds meer mensen ontdekken dit bijzondere etenstentje

Max. personen: 4

"Ik weet dat het moeilijk voor je is, Nathalie, het accepteren dat, jongens in dit geval, zeggen dat je mooi bent, en een betoverende lach hebt, en dat je een geweldig karakter hebt," Hij kon het niet laten bij elk zinnetje dat hij over haar zei meer en meer te glimlachen. Maar nog steeds keek hij naar voren en niet naar haar, misschien bang om haar blik te zien? Uiteindelijk waren ze uitgekomen bij de marktplaats en nog voordat ze samen de drukte in liepen, trok hij haar naar zich toe en pakte haar andere hand, terwijl hij haar aankeek in haar ogen, boog hij wat naar haar toe en fluisterde in haar oor. "Ik zal er altijd zijn om een glimlach op je gezicht te brengen."

Nathalie keek hem lievelijk aan. 'Je bent een schat,' Zei ze en trok hem naar zich toe, zodat ze haar armen om hem heen kom slaan. Na hem te hebben omhelst, liet ze hem los en knikte als antwoord op de voorliggende statements. 'Dat is het inderdaad ja,' Beaamde ze. Toen ze midden op het marktplein stond, rook ze de geur van heerlijke Thaise specerijen.

Hij keek haar nog even aan tot op het moment dat zij haar armen om hem heen sloeg. Ze was klein, merkte Joshua op, maar het voelde anders toen hij haar omhelsde, zijn armen op haar onderrug neergelegd. Hij had het idee dat zijn lichaamswarmte warm was en dat die door haar kleding brandde, maar het kon ook zijn dat het juist haar warmte was. Het was een aangename warmte, dus hij mocht niet zeuren. Nadat Nathalie hem had omhelst, liet ze hem helaas weer los en knikte als antwoord. Zachtjes trok hij haar toen mee aan haar hand naar het desbetreffende thaise restaurantje. "Laten we dat eten maar eens proberen dan,"

---
Dit is mn laatste post zo vroeg in de ochtend want ik ga naar zwitserland 8D

Nathalie knikte en keek kort naar hun handen. Een warm gevoel van binnenuit haar lichaam speelde op, waardoor ze een kleine glimlach op haar gezicht kreeg. Toen ze in het kleine restaurantje stond, rook ze de heerlijke geuren nog beter. Het was haast onbeschrijfelijk lekker. 'Laten we het maar eens proberen.' Beaamde ze en nam plaats aan een tafeltje voor twee in de hoek.

- mogen wij deze plaats even bezet houden tot dat Maia weer terug is :')

IK BEN ER WEER! Hier is mijn post - ik moet er nog even inkomen, so don't blame me- :

Het was een leuk en gezellig restaurantje, besloot Joshua, weliswaar een kleine, maar erg gezellige ruimte had het. Er hingen allerlei buitenlandse dingen die bij Thailand hoorde en de geur die uit de keuken kwam was werkelijk verrukkelijk.
Ze namen plaats aan een tafeltje voor twee in de hoek, maar Joshua liet Nathalie haar hand niet los. Dat wilde hij immers ook nu nog niet, misschien zelfs de hele avond niet. Haar hand was warm en zacht, maar ook kleiner dan dat van hem, waardoor hij er soms als reactie met zijn vingers over haar hand wreef. Een glimlach sierde zijn gezicht weer en net op het moment dat hij zijn mond open deed om weer wat te zeggen, stond er al iemand naast hun met de menu's. Het was een klein, tenger oud vrouwtje met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze gaf ons de menu's, boog even en liep toen weer weg. Nog steeds hield hij haar hand vast en opende het menu, waarna hij zijn ogen over de letters liet gaan, maar soms stiekem naar haar opkeek.

Het was vrij benauwd in het tentje, maar er hing een ontzettend gezellige sfeer. Josh had haar hand nog steeds niet losgelaten, in het begin had ze de neiging om hem weg te trekken, maar na een tijdje maakte het haar niet meer zoveel uit. Ze vond het eigenlijk wel fijn. Toen beide de kaart voor geschoven kregen, opende Nathalie de kaart en keek ze naar de vreemde woorden die erop stonden. Gelukkig stond er gewoon onder wat het was, in een taal die ze wel konden lezen. Het klonk allemaal ontzettend lekker, dus ze had werkelijk geen idee wat ze moest nemen. 'Weet jij al wat je wilt?' Grinnikte ze, terwijl ze naar hem opkeek.

Nathalie paste zo niet bij Kamp Destroy, vond Joshua, hij vond het nog steeds een raar gedoe met allebei de kampen en dat de mensen van het andere kamp (Destroy) wel allemaal een verbitterde muur om hen heen leken te hebben. Daarentegen was Nathalie een verlegen meisje, verlegen was het woord niet eens, ze kon ook makkelijk van zich afbijten, maar ze paste totaal níet bij Destroy – ze leek wel een onschuldige engel, iemand die veel meer en beter bij Kamp Hope hoorde.
Hij vouwde de kaart op en legde het op het hoekje van de tafel bij hem, keek haar toen aan en glimlachte, “Ik denk dat ik maar gewoon wat rijst neem met groenten en vis, aangezien ik geen vlees wil.” Hij was nog maar net klaar met praten, toen hij weer verder ging, “En wat wil de dame?” Joshua grinnikte en voelde de warmte van haar hand nog steeds, maar hij liet haar hand toch los, waarna hij zijn armen op de leuningen liet rusten en de warmte gelijk miste.

'Ik denk de noodles.' Antwoordde ze nog twijfelend, en legde de kaart weg. 'Ja, ik ga voor de noodles.' Nathalie had geen idee wat erbij zat, maar het leek haar wel lekker, daarbij kon het geen kwaad om nieuwe dingen uit te proberen. Kort glimlachte ze toen hij haar hand losliet, waarna ze deze met haar andere hand in elkaar vouwde. Het was een tik geworden: Zodra ze niet wist wat ze moest doen met haar handen, sloeg ze deze in elkaar.

‘Toch maar de noodles?’ Grinnikte hij naar haar, terwijl hij zijn ogen nog een keer de ruimte liet verkennen, maar waar hij al snel gek van werd, waardoor hij zijn ogen weer af liet dwalen naar de dame die voor hem zat: Nathalie. Een glimlach kwam als vanzelf op zijn lippen terecht, alsof ze er al die tijd al opgesmolten zaten. ‘Laten we maar bestellen dan,’ Hij keek haar nog even met dezelfde glimlach aan, maar draaide zich toen om, op zoek naar de oude dame van net.
Diep zuchtend kwam hij erachter dat hij haar niet kon vinden, maar toen hij zich om draaide stond zij er opeens, aan de tafel en met één en al glimlach op haar gezicht geplakt. Hoe deed die vrouw het toch? Een frons kwam op zijn voorhoofd te staan, maar hij probeerde dit weg te halen door met zijn hand door zijn haar te gaan. ‘De noodles voor de dame graag, en voor mij wat rijst met groenten en vis,’ Joshua keek Nathalie weer even afwachtend en onderzoekend aan en stelde toen de vraag, ‘Wil je nog wat te drinken hebben?’ Hij hoorde de oudere vrouw wat grinniken, maar besteedde hier geen aandacht aan.

Nathalie glimlachte en schudde haar hoofd. 'Het is goed zo,' Zei ze en keek de vrouw met een dankbare glimlach aan. Altijd had ze een zwak gehad voor dit soort mensen, al had ze geen idee waarom. Van die oude mensen die nog op en top fit waren, het deed haar altijd wel lachen. Ergens was ze een beetje sprakeloos: Ze had werkelijk geen idee wat ze tegen Joshua moest zeggen en dat was gênant. Het leek net of ze bang was of het niet durfde, maar ze wist het simpelweg gewoon niet.

“Het is goed zo,” Ze keek de vrouw met een dankbare glimlach aan en ik volgde haar blik naar de vrouw, terwijl ik ook een dankbare glimlach – door Nathalie – op mijn lippen kreeg. De vrouw knikte en boog even snel voor ons, waarna ze de menu’s terugnam en wegliep naar de keuken. Ik volgde de vrouw met mijn blauwe ogen en zag dat de keuken aan het andere eind van het kleine restaurantje lag, een kleine keuken, voor zover ik kon zien dat de deur weer dichtklapte. “Gezellig maar klein, precies voor mij,” Grinnikte ik, terwijl ik weer terugkeek naar Nathalie.