Cafe Terra Nova

Emily zat met een glas in haar handen, zonder er echt wat van te drinken, te kijken naar de band. Haar ogen werden meer getrokken door de drummer dan door de andere bandleden. Zoals altijd eigenlijk. Het leek haar ontzettend gaaf om de drummer te zijn van een band en vond het heerlijk om er naar te kijken hoe andere mensen drumden.

Afwezig roerde ik met een lepeltje door mijn koffie. Over paar uur moest ik weer werken, dus de extra cafeïne had ik wel nodig. Ik probeerde me een beetje buiten te sluiten van al het rumoer om me heen. De band was gewoonweg echt slecht, maar het kwam dan ook uit Hope. Opnieuw voelde ik mijn ogen dichtvallen, dus ik nam snel een slok van mijn koffie. Ik móest wakker blijven.

Dat de band slecht was kon Emily even niet zo veel schelen. Ze had nu tenminste niet de ruzie om haar heen, die ervoor gezorgd had dat ze het huis uit wou, moest. Dat de bandleden van hun eigen muziek genoten was duidelijk te merken en maakte dat ze enorm veel zin had om te drummen, maar dan moest ze naar huis en ze wist zeker dat haar ouders geen zin hadden in haar "herrie".

Ik bestelde iets sterkers, omdat de koffie gewoonweg niet de zuipen was, en draaide me om op mijn stoel. Ik wist dat ik hier nog wel even zou blijven en het dus niet kwaad kon om wat gezelschap te zoeken. Na even de zaal bespeurd te hebben, zag ik een meisje zitten, alleen aan een tafeltje. Ik pakte mijn drinken en ging naast haar zitten. 'Je komt hier vast niet om deze geweldige band te beluisteren?' vroeg ik grinnikend.

Ze keek op bij de jongen die naast haar ging zitten. Met een hand ging ze door haar bos krullen en nam ze hem kort zin zich op. Ze kende hem niet, maar hij zag er zeer zeker niet slecht uit. 'Nou, eigenlijk kwam ik hier in de hoop dat er een goede band was, maar dat viel stiekem best wel tegen.' gaf ik met een glimlach toe.

Hope. Na een enkele zin wist ik het al. Iemand uit Destroy had me zo ongeveer kapot gescholden of in elkaar geslagen, omdat ik zonder toestemming bij hem of haar ging zitten. Ik glimlachte terug. 'Same problem,' mompelde ik en stak mijn hand uit. 'Avalon.' Ze hoefde nog niet te weten dat ik uit Destroy kwam, misschien kwam ze er zelf nog wel achter.

Kort schudde Emily zijn hand 'Emily,'. Haar blik ging al snel weer richting de band waarna ze Avalon weer aan keek. 'Ze hebben er zelf tenminste plezier in, ik vraag me af of ze wel doorhebben dat ze slecht zijn.' Ze pakte haar drinken vast en nam een slok. Totaal vergeten dat ze thee had besteld en dat thee koud kon worden. Haar gezicht vertrok even en gelijk daarna zetten ze het glas weer neer. 'Laat maar,' mompelde ze tegen zichzelf.

Avalon draaide zich om en keek ook naar de band. 'Daar heb ik respect voor, gewoon lekker spelen en er plezier in hebben, ondanks dat je weet dat je nogal suckt. Want dat weten ze wel.' Toen hij zag dat ze vies naar haar glas keek, duwde hij zijn eigen glas onder haar neus. 'Wil je wat van mij? Het is goed spul hoor!' Even glimlachte hij en nam zelf ook nog een slok.

'Ik ook,' zei ze kort. Gelijk daarna besloot ze zich niet meer af te laten leiden door de band, of de drummer, gezien de jongeman tegenover haar er een stuk beter uit zag. Ze nam een slok uit zijn glas en proefde direct dat er flink wat alcohol in zat. 'Ja, beter dan koude thee.' antwoorden ik met een brede glimlach.

Hij pakte haar glas met koude thee en zette het naast hun op een tafeltje, waar de mensen zich boos omdraaide, maar hij schonk er geen aandacht aan. 'Het is goed he?' grijnsde hij vrolijk. Alle vermoeidheid leek plots weg te gaan bij het aanzicht van een knappe vrouw. Zelf nam hij ook nog een slok van zijn eigen drinken en bestelde er daarna twee.

Ze zette een elleboog op de tafel om daarna met haar kin op haar hand te steunen. Hij was interessant. Eigenlijk vond Emily al snel alles wat ze niet kende interessant, maar dat kon net zo snel weer omslaan in desinteresse. Ze trok een wenkbrauw op toen hij haar thee wegzette, maar bleef hem aankijken en liet het gebeuren, ondanks dat ze dat zelf nooit gedaan zou hebben. Ze knikte kort toen hij vroeg of het goed was en glimlachte toen hij er twee bestelden. Hij zat in het andere kamp, gokte ze. Niet dat haar het ook maar iets kon schelen, niet zoals andere gelijk een hekel aan elkaar leken te hebben. 'Dankjewel,' zei ze zowel tegen Avalon als tegen de jongeman die het drinken kwam brengen.

Hij pakte de twee glazen aan en zette de ene voor Emily. Met een glimlach leunde hij ook op zijn handen. 'Graag gedaan,' zei hij glimlachend. Ze had vast al door dat hij niet uit Hope kwam. Het verbaasde hem enigszins dat ze de alcohol gewoon aannam, hij had altijd zo'n beeld van Hope alsof al het ''slechte'' aan hun voorbij ging. 'Ik kom uit Destroy,' mompelde hij, gewoon, om te weten hoe ze zou reageren.

Emily nam een flinke slok uit het glas dat Avalon voor haar neet zette. Ze hield zich in met haar ogen te rollen toen hij mededeelde dat hij uit Destroy kwam. 'Ik niet,' antwoorden ik kort mar helder. Niet verder er op ingaand. Alsof hij dat niet allang door had gehad. De strijd tussen de kampen was niet iets waar ik me echt mee bezig hield. Het liefst helemaal niet. Een strijd thuis tussen haar ouders was al genoeg.

'Nee, echt?' zei hij even sarcastisch. Zijn ogen scande haar en daarna fronste hij even kort, maar verward. 'Het lijkt alsof je er nogal doorheen zit. Ik ook, dus we kunnen er samen goed doorheen zitten. Ik ben van plan om me helemaal kapot te drinken, dat je het alvast weet.' Kort tikte hij met zijn glas de zijne aan en sloeg het drankje achterover.

Het sarcasme verbaasde haar enigszins. Hij was tenslotte degene geweest die het nodig achtte mee te delen in welk kamp hij huisde. 'Op de drank dan maar,' zei ze toen hij zijn glas tegen die van haar tikte. Ze was niet van plan zich lam te zuipen, maar snel nee zeggen tegen een drankje deed ze ook niet. Ook Emily nam een slok en bleef hem aankijken in zijn groene ogen, nieuwsgierig naar waarom hij er doorheen zat. 'Mag ik weten waarom of deel je dat pas na een glaasje of acht?' vroeg ze dan ook.

'Op de drank!' grinnikte ik en dronk mijn glas snel leeg. Ik bestelde snel een nieuwe en keek even de serveerster na. Daarna richtte ik me weer op Emily. 'Ik wil het je best vertellen hoor,' mompelde ik. 'Ik werk in Destroy als arts. De laatste dagen zijn er veel mensen overleden.' Ik haalde mijn schouders op en pakte het net neergezette glas op.

Ze snapte niet waarom hij zijn schouders ophaalde als het hem duidelijk wel iets deed. Het kon niet dat het hem niets deed als hij er daardoor doorheen zat. Zij vond het sowieso vreemd als er iemand als arts werkte terwijl het hun niet uitmaakte hoe het met de mensen ging. 'Dat is wel kut zeg,' antwoorden ze, misschien een beetje te kort door de bocht. Ze schoof een pluk haar achter haar hoofd en betrapte zichzelf erop dat haar ogen meelevend stonden. Bewust sloot ze even haar ogen om hem daarna weer aan te kijken en een slok uit haar glas te nemen.

Ik beet even hard op mijn lip. Ik deed alsof ik het altijd makkelijk had met dokter zijn, maar het was zo vreselijk zwaar. Van elke persoon die doodging, voelde ik me schuldig. Net zoals voor mijn eigen moeders dood. Maar dat hoefde zij niet te weten. 'Yup,' mompelde ik zachtjes en nam een slokje van mijn drank.

Kort twijfelden Emily, enkel omdat ze niet wist hoe hij zou reageren. Toch pakte ze zijn hand vast en kneep hier even in. 'Ik vind het echt knap dat er mensen zijn die arts kunnen zijn. Ik zou het nooit kunnen,' biechtte ze op. 'Ik kan mensen helpen, maar ik zou het niet kunnen om door te gaan als er een keer iemand niet overleefd. Ik heb respect voor je dat je dat wel kan, ook al doet het je wel wat.' ze glimlachte licht naar hem en liet langzaam haar hand wat losser.

Ik beet echt hard op mijn lip toen ze mijn hand vasthield. Normaal had ik hem meteen weggeslagen en de andere persoon uitgelachen, maar haar woorden... Zoiets liefs had nog nooit iemand tegen me gezegd. Kijk, dat was nou irritant van Hope mensen, ze plaatste je altijd in lastige situaties. 'Bedankt,' zei ik gemeend en hield een grom in toen ze mijn hand meer losliet. Ik wilde dat ze hem vast bleef houden. 'Het is een roeping. Wat voor werk doe jij?'

'Geen,' antwoorden ze eerlijk. 'Ik help wel eens bij verschillende mensen met hun werk en zelfs wel eens met wat artsen, maar dan veilige dingen, zoals een onschuldige wond verbinden.' antwoorden ik. De reden waarom liet ze achterwegen. Er waren wel wat mensen die wisten van de ruzies die haar ouders hadden, buiten de mensen die in hun eigen huis mee konden genieten, maar toch was dat niet iets waar ze het liever niet over had. Ze nam de laatste slok uit haar glas.

Ik knikte begrijpelijk. 'Ik zou er eentje gaan vinden, want geld begint schaars te worden en baantjes al helemaal. Er is hier weinig, dus ook weinig banen.' Ik glimlachte even. 'Wonden verbinden moet je ook maar kunnen. Je moet het schoon houden, anders komen er infecties en kan je arm eraf vallen.' Ik overdreef het een beetje, wat ik met de meeste dingen eigenlijk altijd deed. 'Ik vind je wel een serveerstertype. Of zuster, dan kunnen we doktertje gaan spelen.' Ik grijnste even uitdagend.

'Serveerster is dan denk ik meer iets dan zuster. Een wond verbinden kan ik nog wel zonder dat er ledematen afsterven, maar verder... Tegen doktertje spelen heb ik alsnog niets hoor,' ze keek hem uitdagend aan en misschien wel een beetje speels. Er verscheen een bredere glimlach rond haar lippen. Haar hand lach nogsteeds op de tafel langs die van hem, toen ze dit besefte trok ze haar hand iets meer terug.

'Zeker weten? Het is moeilijker dan het lijkt hoor, vooral met al die griepepidemieën die hier heersen.' Even keek ik haar verbaasd, doch speels aan. 'Gelukkig maar, want ik ben er goed in hoor. Ik oefen genoeg.' Ik leunde naar achteren tegen mijn stoel aan en nam een slok van mijn drankje, terwijl ik haar aan bleef kijken.