De treurwilg

Er is een open plek tussen de vele bomen, een grote, mooie open plek - waar de zon mooi op de bloemen schijnt. Echter staat er een grote, oude boom die al velen jaren geleefd heeft. Enkel wijzen de takken droevig naar beneden en staat deze op een plek waar er geen bloemen zijn. Het is misschien een plek waar de zon mooi kan schijnen, maar het heeft een droevige uitstraling door de treurwilg gekregen, waardoor niet veel mensen hier willen komen.

Max. aantal personen: 2

Joshua liep naar de open plek, waar hij de treurwilg wilde begroeten. Door de verschillende bloemen liep hij, sommige trapte hij hierdoor kapot. En hij vond het jammer dat hij dit moest doen, aangezien hij de verschillende kleuren bloemen mooi vondt. Hij snapte waarom bloemen mensen gelukkig konden laten worden (of zo laten voelen), maar verder snapte hij het eigenlijk ook weer niet.
Op een gegeven moment kwam hij bij de treurwilg aan en even grinnikte hij, waarna hij al snel ophield en behendig in de boom klom. Joshua ging op een van de sterke takken zitten ergens op het midden van de boom en leunde tegen de stam aan, waarna hij zijn ogen sloot. Rust en stilte. Alleen de wind die hem durfde te storen. Al zou hij op een gegeven moment wel naar aandacht snakken, het liefste van een meisje.

De stilte die hier hing was heerlijk naar Emily haar mening, rust, kalmte. Geen geschreeuw. Thuis was stilte een zeldzaamheid, al was dat soms alleen al omdat wanneer het stil was zij vaak degene was die ging drummen of de stilte verbrak. Maar voor nu vond ze het heerlijk. De neiging met haar blote voeten door het gras te lopen onderdrukte ze niet en snel liep ze dan ook met haar schoenen in haar hand. Ze probeerde zo veel mogelijk te vermeiden de bloemen te vertrappen en liep dan ook met haar ogen op de grond gericht. Bij de treur wilg aangekomen liet ze zich tegen de stam zakken.

Hij voelde een lichte trilling door de boom gaan en fronste hierbij dus ook zijn wenkbrauwen, dit kwam niet door de bijna stilliggende wind, maar door iemand. Een persoon, een mens. Joshua keek om zich heen en merkte dat iemand, een meisje met veel krullen, tegen de boomstam aan zat. Hij herkende haar als Emily en zij was ook van kamp Hope, maar verder wist hij niet veel van haar. Joshua vroeg zich af wanneer zij erachter zou komen dat hij hier zat en stak ondertussen een sigaret op, de walmen gingen door de hele lucht en het zou vast niet lang meer duren voordat zij het door zou hebben. Bij deze gedachtes grijnsde hij, want hij kreeg waarvoor hij gevraagd had. Aandacht, van een meisje.

Emily zetter haar schoenen naast haar neer en staarde gedachteloos voor haar uit terwijl langzaam de geur van sigarettenrook haar neus binnendrong. Ze fronste omdat ze dacht dat ze alleen was en keek dan ook direct om haar heen. Toen ze niet direct iemand zag stond ze op met het idee ook achter de stam te kunnen kijken, maar bij het opstaan zag ze in haar ooghoek al iemand in de boom zitten. Een jongen, die ze toen ze beter keek herkende als iemand van haar kamp. Joshua heet hij, als ze zich niet vergisten. 'O hallo,' zei ze.

Joshua begon te lachen toen hij zag hoe erg Emily aan het zoeken was naar de persoon die ze maar niet kon vinden. "Hallo, jongedame," Grinnikte hij nog even na, en hij bekeek haar wilde krullen. "Dat zag er erg interessant uit moet ik zeggen," Hij nam nog een haal van zijn sigaret en kneep hierbij een beetje zijn ogen dicht, keek haar toen weer aan en liet een been over de tak wiebelen. "maar wel schattig," Hij kon het niet laten een charmante glimlach op zijn lippen te laten.

'Het zal er vast heel komisch uitgezien hebben,' antwoorden Emily nadenkend. Het irriteerde haar al snel dat ze omhoog moest kijken om hem aan te kunnen kijken. Ze zocht met haar ogen dan ook een tak waar ze op zou kunnen komen. 'En dit gaat er vast ook heel komisch uit zien als het niet lukt,' zei ze terwijl ze haar blote voet tegen de boom zetten en zich aan de tak op hees. Met een beetje moeite had ze haar been over de tak en ging ze erop zitten. Ze zat nu nog iets lager dan dat hij zat, maar nu kon ze hem tenminste normaal aankijken.

Hij moest lachen toen hij haar zag stuntelen om op een tak lager te komen dan hem, maar hij respecteerde het dat zij het ten minste probeerde. "Ja, dat zag er ook heel komisch uit," Hij keek een beetje naar beneden en haalde nog een keer van zijn sigaret, waarna hij deze weggooide en zijn beide beneden over de tak liet bungelen, om zich daarna te laten hangen aan de tak en stevig op de tak terecht te komen waar Emily nu zat. Hij kwam recht voor haar neer, en ook al was de tak stevig genoeg om dit te houden, hij bewoog wel heel erg. Een kinderlijke grijns kwam er op Joshua zijn lippen en een ondeugd in zijn ogen. "Maar het zag er ook erg schattig uit," Weer dezelfde charmante glimlach, echter met een deugd kinderlijkheid erin gemengd.

Ze schudde even lachend haar hoofd toen hij weer zei dat het er schattig uit zag. 'Ik moet je helaas teleurstellen dat er weinig schattig is aan mij,' het was oneerlijk hoe makkelijk hij op de tak was geklommen waar zij zat. Zijn kinderlijke grijns was veranderd in een charmante glimlach, grotendeels, er zat nog steeds iets kinderlijks in. Ze nam zijn gezicht in zich op, de piercing en de gaten in zijn oren waren moeilijk te missen, toch was hij zeker een knappe jongen.

"Dan moet ik jou helaas teleurstellen dat ik je toch wel schattig vindt," Een grote glimlach kwam er in plaats van de charmante, kinderlijke glimlach en hij deed zijn armen over elkaar. "Maar ik vind het ook niet erg als er weinig schattig is aan jou, dan vind ik wel iets anders voor je," Joshua keek haar in haar ogen aan, bijna doordringend had hij het idee, maar op zich maakte hem dat vrij weinig uit. Er was altijd wel een glimlach op zijn lippen te vinden, tenzij hij alleen was, op dat moment zou hij niemand blij hoeven te maken.

'Zoals,' vroeg ze nieuwsgierig. Haar benen bewogen een beetje heen en weer onder de tak. Ze keek naar haar handen die zich rond de tak gevouwen hadden. 'Oke als ik nu mijn evenwicht verlies,' begon ze waarna ze kalm haar handen omhoog deed om haar haar achter haar hoofd vast te maken met een elastiekje. Bewust bracht ze ook weer haar handen terug rond de tak.

"Oh, de dame wil wel weten wat ik dan van haar vindt, hé?" Grinnikte hij een beetje plagerig naar haar, en terwijl hij naast haar op de dikke tak ging zitten, keek hij omhoog de blauwe lucht in. Bijna alsof hij er niet meer bij is en zit te dromen.
Plotseling draait hij zich dan weer naar haar toe en kijkt haar aan, een beetje mysterieus dit keer, maar nog steeds met dezelfde kinderlijke ondeugd in zijn ogen. "Zoals mooi, misschien een beetje wild met je haarlokken zo, je eigen wil," Met elk ding dat hij zei kwam hij wat dichterbij haar en op een gegeven moment was hij zo dichtbij dat zijn adem op haar wang sloeg. Het was warm, en ook al had hij net gerookt, rook hij altijd naar de aarde en brandhaard.

'Precies,' glimlachte ze waarbij ze naar hem keek. Terwijl het leek alsof hij een beetje zat te dromen, gaf Emily het op dat hij iets zou zeggen. Op het moment dat ze weer voor zich uit wou kijken draaide hij zich plots weer naar haar toe. Zijn warme adem voelde ze op haar wang, waarbij het haar opviel dat de rookgeur er niet eens heel erg was, ondanks dat hij net gerookt had. Haar hoofd draaiden ze met een glimlach weer zijn kant uit waardoor er nog maar een kleine ruimte tussen hun gezichten zat. 'Kijk dat klinkt al beter dan komisch en schattig,'

Hij zag de glimlach op haar lippen en kon niets anders doen dan haar ogen bekijken, die de kleur had van bruin, maar terwijl je beter zou kijken kon je zien dat er ook groen in te vinden was, daarna bekeek hij haar neus en haar lippen, het waren volle lippen, maar niet té vol en ook niet te dun. Met een glimlach op zijn lippen liet hij zijn blik over haar krullen dwalen en pakte hij met zijn hand een haarlok, waarna hij deze om zijn vinger verstrengelde en zijn blik alweer afgleed verder. Joshua zat nu vlak naast haar en duwde haar zowat praktisch tegen de boomstam aan, maar hij was nieuwsgierig naar wat Emily zou doen.
Toch bleef hij doorpraten alsof er niets aan de hand was, waardoor zijn warme adem weer tegen haar gezicht aan sloeg. "Vindt jij misschien," Grinnikte hij, terwijl een ondeugende, kinderlijke glimlach op zijn gezicht plaatsvond. "maar ik denk daar anders over. Vindt je het dan niet erg dat het van míj komt i.p.v. iemand anders?" De kinderlijke glimlach nam plaats voor een charmante en hij keek haar doordringend aan.

Emily liet haar hoofd tegen de stam aanliggen terwijl ze hem in zijn ogen aan bleef kijken. Of meer, naar zijn ogen gezien zijn blik over haar gezicht heen ging. 'Ik heb nooit gezegd dat ik het erg vond, alleen ben ik het er niet mee eens' glimlachend bleef ze hem aankijken 'maar ik zal toegeven dat ik het van jou minder erg vind dan van sommige anderen.' Hiermee doelde ze er eigenlijk op dat ze het alleen erg had gevonden als het negatief bedoeld was, maar dan had ze het niet laten weten. Enkel kon hij dit niet weten. Het was puur om hem te plagen. Voor zover je het plagen kon noemen.

Joshua begon te lachen bij haar woorden en hij keek haar met een zekere plagende glimlach op zijn gezicht aan. "Uhu, meid, ik weet het, ik weet dat ik goed ben," Grinnikte hij, op een manier dat hij zijn ego wat wilde opschroeven. Maar toen liet hij weer wat ruimte tussen hun, waardoor alle warmte weer wegging en met een behendige paar passen en geklim, kwam hij weer op de grond terecht en keek omhoog naar Emily. "Nou dame, ik heb wel trek gekregen, zullen we wat gaan eten of blijf je in die boom zitten?" Hierna begon hij met zijn wenkbrauwen te wiebelen en keek haar ondeugend aan. "Of moet ik je komen halen?"

'Kom me maar halen,' lachte ze. Hem aankijkend bleef ze even zitten terwijl haar benen heen en weer bewogen. Vervolgens vond ze het toch nodig om te bewijzen dat ze best zelf er ook weer uit kon komen, waarbij ze met haar voeten op een lagere stam er weer uit klom. 'Eruit is makkelijker.' concludeerden ze terwijl ze zich op de grond liet zakken tegen de stam aan. Terwijl ze haar schoenen aantrok keek ze kort zijn kant uit.

Hij liep al naar haar toe, maar merkte dat ze zelf makkelijk uit de boom kon komen. Hierdoor moest hij lachen en net op het moment dat zij haar schoenen aan had, stond hij bij haar en pakte haar arm zacht vast. Terwijl hij haar op een zekere charmante manier aankeek, bukte hij en pakte haar beide benen vast, deze legde hij zo terwijl hij zijn andere arm onder haar rug legde. Joshua had haar nu precies zo vast zoals bruidegommen altijd bij hun bruiden doen, en hierdoor moest hij grinniken. "Ik moest je toch halen?" Glimlachte hij, terwijl hij weg liep met haar in zijn armen.

Emily moest lachen toen hij haar oppakte. Ze sloet haar armen om zijn schouders en nek om enige hou vast te hebben. 'True,' lachte ze. 'Eigenlijk had ik net willen zeggen, dat als ik mijn evenwicht verloor en ik uit de boom gevallen was, je me helemaal naar het kamp zou moeten dragen...' dacht ze hardop. 'Toch wel een opluchting te weten dat je me kan dragen,' ze zei het enkel en alleen om hem te plagen, het was namelijk niet zo dat ze daar aan getwijfeld zou hebben. Buiten dat zijzelf niet zwaar was, zag hij er niet zwak uit. Totaal niet eigenlijk.

Hij lachte om wat zij tegen hem zei en knikte even. "Ah, mooi dat ik je gedachten voor deze keer dan even kan lezen," Hij grinnikte, maar dit was zo snel voorbij dat het leek dat hij het niet had gedaan. "Zal ik de dame weer naar haar huis brengen, of wilt u liever ergens anders naar toe?" Joshua had even zijn ogen op haar gericht, maar toen hij merkte dat zij terug keek, keek hij snel weer voor zich en liep met stevige passen verder.

___
Ik moet er nog even inkomen 8D

Toen hij weg keek verscheen er kort een glimlach rond Emily haar lippen. 'Ik dacht dat we iets gingen eten,' hielp ze hem herinneren. Naar huis gaan was iets waar ze in ieder geval zeker geen zin in had. 'Maar als je graag van me af wilt,' ze probeerde serieus te blijven kijken, maar kon toch niet een glimlach onderdrukken. 'Nou kom op sterke jongen, gun die armen van je wat rust, en laat mijn benen hun werk doen,' het voelde namelijk nu nutteloos, alsof ze niet kon lopen. Niet dat ze het erg vond dat hij haar vast hield.

Joshua kon het niet laten om hard te lachen bij wat hij te horen kreeg van haar. "Van jou afwillen? Nee, ik zou niet durven...." Hij grinnikte even ondeugend en kreeg een grijns op zijn lippen, terwijl zijn ogen speels op haar gezicht afdwaalde. "of willen." Eindigde hij zijn zin al grijnzend en hield haar tegelijkertijd steviger vast, waardoor Emily een beetje omhoog ging. "Ik kan je nog wel dragen, hoor, of wil je lopen?"

'Dat is dan mooi,' Glimlachte ze tevreden. Toen hij haar steviger vast ging houden, had ze in een reactie haar handen iets meer om zijn schouders geklemd. Nu liet ze haar armen weer iets losser. 'Eigenlijk heb ik er niet zo veel op tegen dat ik gedragen word door zo'n...' ze ging even met haar ogen over hem heen alsof ze nadacht over wat ze zou zeggen 'toch wel knappe jongen,' maakte ze plagend haar zin af. 'Je mag me neer zetten, tenzij meneer heel graag mij wil blijven dragen.'

Hij moest lachen toen hij merkte dat zij hem bekeek, maar richtte zijn ogen toen weer op haar. “Toch wel?” Grinnikte hij enigszins plagerig naar haar, terwijl hij haar beschermend omklemde zodat zij niet zou vallen. Ze waren al een heel stuk gekomen en waren nu van de open plek af, en Joshua liep net het bos in toen hij haar weer neer zette en zei, “Ik zal je wel weer neer zetten, maar zwaar ben je zeker niet, dat moet je wel weten,” Hij had een kinderlijke grijns op zijn gezicht gekregen en keek haar hiermee vol verwachting aan wat zij zou zeggen.

Emily vond het fijn dag hij haar beschermend omklemden, ondanks dat ze niet verwachtte dat hij haar zou laten vallen. Ze lachte kort toen hij zij dat ze zeker niet zwaar was. 'O dus stiekem controleerde je alleen maar of ik zwaar was?' vroeg ze terwijl ze hem gespeeld beschuldigend aankeek. Ze was zich ervan bewust dat ze niet zwaar was en was soms liever toch wat zwaarder omdat ze vaak genoeg de vraag had gehad of ze wel at. Nee het was niet een onderwerp waar ze het graag over had.