De treurwilg

"Nee, ik zou niet durven," Grinnikte hij ietwat speels naar haar, terwijl hij zijn ogen over de boomstammen liet dwalen en toen langzaam verder liep, om daarna over zijn schouder afwachtend naar haar te kijken. "Kom je, dame? Of blijf je hier wachten totdat een andere leuke jongen je wilt dragen?" Hij lachte speels naar haar, maar strekte toen zijn hand naar haar uit als teken dat hij haar hand vast wilde houden of dat hij op haar wachtte totdat ze begon te lopen. In de tussentijd had hij een andere blik op zijn gezicht gekregen, een beetje beschermend.

'Nee, dan moet ik te lang wachten.' ze liep begon weer te lopen en keek even naar zijn hand die hij uitgestrekt. Kort twijfelden ze maar legde toen toch haar hand erin. Zijn hand voelde warm aan en ze keek hem kort aan. Ze trok zacht aan zijn arm om te voorkomen dat hij door liep en ging naast hem lopen waar ze ze zijn hand langzaam weer los liet. Ze was nou eenmaal niet iemand die er van hield om hand in hand te gaan lopen.

‘Nee, dan moet ik te lang wachten.’ Joshua merkte hoe hij zijn hand naar haar uitgestoken had gehouden en wilde hem eigenlijk weer terug trekken, omdat hij zag hoe Emily twijfelde om deze vast te pakken of niet. Net toen hij hem weer naast zich neer wilde laten vallen, voelde hij haar kleine, maar zachte hand in die van hem. Hij keek glimlachend op, het was een verbaasde, maar oprechte glimlach – een die hij niet veel deed.
Echter liet zij zijn hand weer los op het moment dat zij weer naast hem liep en hij grinnikte mysterieus, alsof hij iets te verbergen had, echter had hij dit niet. Hij wist gewoon niet hoe hij nu moest reageren of wat hij moest zeggen of doen. Toch draaide hij zich naar haar om, terwijl hij door bleef lopen, en zei, ‘Waar wil je naartoe? Ik heb eigenlijk opeens veel zin om te gaan zwemmen,’ Hij zei het wel, maar het klonk meer alsof het uit zijn mond floepte, alsof hij er zich voor zou moeten schamen dit gezegd te hebben. Maar dat deed hij niet, en hij keek haar nog steeds aan met zijn heldere ogen.

Ergens genoot Emily ervan dat het hem verbaasde. 'Het maakt me weinig uit waar naartoe, maar zwemmen lijkt me wel leuk.' antwoorden ze hem. Ze had sowieso met veel ingestemd waar geen schreeuwende ouders aan te pas zouden komen. Hoewel zijn opmerking klonk alsof het uit mijn mond floepte ging ze er op in alsof hij het doelbewust had gezegd. Ze glimlachte even terwijl er een gedachte in haar op kwam die ze uitsprak om hem te plagen. 'Ik moet je wel teleurstellen dat ik niet iets spannends aanheb,' nee preuts was ze niet bepaald, dus het maakte haar niet zoveel uit om in haar ondergoed te gaan zwemmen. Zoals ze al zei had ze toch niet echt iets spannends aan. Kort stak ze haar tong naar hem uit 'Waar wil je gaan zwemmen?'

___
Misschien even een riviertje aanmaken?

“Ik moet je wel teleurstellen dat ik niet iets spannends aanheb,” Hij kreeg weer een glimlach op zijn gezicht, maar deze was niet zoals alle andere, maar het had een vage geheimzinnige uitstraling over zich heen. “Hmm…” Verder zei hij echter niets en keek haar met deze vage glimlach aan, waardoor hij net zag hoe zij haar tong naar hem uitstak. Joshua keek weer voor zich uit en stak zijn handen in zijn broekzakken, terwijl hij doorliep. Het duurde een tijdje voordat hij weer iets zei, hij was nog nooit zo stil geweest, meestal praatte hij ronduit, maar dit keer was het anders. Misschien was hij weer in een andere bui te vinden, een bui die opeens opkwam. “Dat zie je wel,” Grinnikte hij, het klonk mysterieus door de ondertoon die hij had gehad, alsof er elk moment iets kon gebeuren. Hij duwde een paar takken uit de weg voor haar en ging voor haar lopen, waarna hij weer een paar grote dikke takken wegduwde en zo een grote, helderblauwe rivier zichtbaar werd.

___
Ja, ik doe dat zo wel denk, ik weet alleen niets daarin te schrijven 8D

Er verscheen willekeurig een glimlach rond haar lippen toen hij haar een beetje vaag bleef aankijken. Nieuwsgierig naar waar hij haar naar toe zou leiden volgde ze hem tussen de takken door. Ze wist even niet waarnaar hij haar mee naar toe bracht. Er verscheen een heldere blauwe rivier, ze liet haar hand langs een van de takken glijden die hij had weg geduwd voor ze deze losliet. Nooit eerder was ze op deze plek geweest bij de rivier waar hij een stuk breder was dan verderop, want ze wist wel dat er hier een rivier stroomden. Met een glimlach op haar gezicht knielde ze neer bij de rand, ze gooide een takje in het water welke door de stroom langzaam verder trok.

____
Oké volgende bericht dan maar bij de rivier (: