De waterval

Avalon kwam bij de waterval aanstrompelen en zakte neer op het vochtige gras. Het mes dat hij constant meedroeg, legde hij naast zich neer. Dat was een zeldzaamheid, omdat hij is geleerd dat hij zich op moment zou moeten verdedigen. Maar hier kwam toch nooit een kip. Hij liet zijn hoofd hangen en wreef hard over zijn slapen. Gisteravond had hij iemand niet kunnen redden. Beelden van zijn overleden moeder kwamen zijn hoofd binnen, maar hij negeerde ze standvastig.

Morbid had vaak genoeg van alles en iedereen om haar heen. Genoeg reden om haar asociaal te noemen zou je zeggen, maar niets was minder waar. Ze was zo geworden omdat ze dingen had meegemaakt waar ze niets over kwijt wilde, ze vertrouwde geen personen meer en wilde al helemaal niet meer gehecht raken aan iemand. Toen ze door de bomen liep naar de zo bekende waterval voor haar, kwamen de gedachtes weer flitsend voor haar netvlies en voelde ze zich alweer geïrriteerd worden. De gedachtes aan haar vader probeerde ze zodanig weg te drukken dat ze er geen last van had en ze liet haar slanke vingers over sommige boomstammen dwalen terwijl ze er langs liep. Uiteindelijk kwam ze bij de waterval en knipperde ze een paar keer met haar ogen, eindelijk bij haar bestemming! Echter toen zij een jongeman zag, vernauwde ze haar ogen en gromde in zichzelf. Wat moest hij hier? Ze had geen zin in mensen, ze was hier voor haar rust. Zou ze hem wegjagen? Na enig overleg in haarzelf liep ze met snelle passen naar hem toe en ging achter hem staan. "Ik dacht dat deze plek niet bekend was," Ze slikte de andere woorden die ze wilde zeggen in.

Avalon was diep in zijn gedachten verzonken en streelde met zijn vingers afwezig het water. Toen hij een stem hoorde, pakte hij zijn mes en sprong grommend op, klaar om aan te vallen. Maar het bleek gewoon een meisje te zijn, die hij nog van gezicht herkende ook. 'Zo te zien niet he?' antwoordde hij sarcastisch en plofte weer op het gras neer. Ik draaide me van haar weg en zuchtte toen even. 'Sorry, dat was oneerlijk van me, ik dacht ook dat verder niemand het kende.' Hij keek even over zijn schouder naar haar en toen weer naar de waterval.

Ze merkte hoe hij zijn mes pakte en op sprong, grommend en al, klaar om aan te vallen, echter bleek dit haar helemaal niet te deren - haar blik had nog steeds dezelfde emotieloze die ze altijd al een beetje had gehad. "Zo te zien niet he?" Had ze haar woorden nu maar niet ingeslikt. Zie je wel, je leeft alleen voor jezelf en de anderen zijn niet te vertrouwen. Ze gromde lichtelijk en haar mond werd een dunne streep toen hij verder sprak, waarna ze op de grond ging zitten en hem niet aankeek. Haar donkere poelen dwaalde over het water en naar de waterval. "Nou, dat is dan fout gedacht van ons allebei," Melde ze hem, waarbij ze hem dit keer wel aankeek. Misschien een beetje fel, wat niet de bedoeling was, "Waarom ben jij hier?"

Hij krabte even op zijn hoofd en sloot zijn ogen. Hij kon nog steeds het gegil horen van de vrouw toen ze binnen werd gebracht in het ziekenhuis. Ze was aangevallen in de onbekende wouden buiten de omheining van ons kamp. Afwezig haalde hij zijn schouders op. Aan de ene kant ging het haar niets aan, maar hij wou het eigenlijk ook wel heel graag kwijt. 'Slechte gedachtes en beelden kwijtraken, denk ik. Jij?'

'Slechte gedachtes en beelden kwijtraken, denk ik. Jij?' Morbid keek even ongelovig naar hem, waarom vertelde hij het haar? Ze kenden elkaar niet, daarom was het ook een reden voor haar om het raar te vinden, om niets aan mensen te vertellen. "Weet je wat je daaraan kan doen?" Een vage blik gleed over haar emotieloze gezicht heen, en ze keek hem hierbij nog steeds aan. De vraag die hij stelde wat zij hier dan kwam doen, negeerde ze. Misschien dat ze het hem later nog zou vertellen, maar dat dacht ze niet.

Toch wel nieuwsgierig keek ik haar aan. 'Wat dan? Kom maar met iets goeds, want ik heb me gisteren toch een slechte dag gehad.' Zijn gezicht kwam in zijn handen te liggen, terwijl hij even hard gromde. 'En dan noemen ze dit hier een paradijs? Eerder de hel.' Hij keek even op en vernauwde zijn ogen. 'Op een of andere manier laat je me veel praten,' mompelde hij zachtjes.

Ze zag hoe hij zijn gezicht in zijn handen legde, en hij gromde even hard, waarbij Morbid diep zuchtte en naar de jongeman toedraaide, zodat ze helemaal zicht op hem had. Hij was langer dan haar, natuurlijk, bijna iedereen was langer dan haar. "Het is je eigen keuze om veel te praten, jongeman, daar kan ik niets aan doen," In haar blik lag dit keer iets dieps, geen emotieloze maar meer iets dat je nog zal moeten ontrafelen. "Het is trouwens maar wat je ervan vindt, sommige vinden het dus het paradijs, anderen de hel," Hierbij keek ze even naar hem, waarna ze haar truitje over haar hoofd heen trok en haar hotpants uittrok, deze legde ze neer op een stapeltje in het gras en zette hierbij haar schoenen bij. Ze had alleen haar lingerie nog aan, maar het boeide haar vrij weinig dat hij dit zag. Met galante passen liep ze naar het water en keek ze uit haar ooghoeken terug naar de jongen, waarbij haar haarlokken over haar schouder en rug vielen. "Je gedachtes verzetten." Na dit gezegd te hebben liep ze het water in en dook daarna met een sierlijke beweging onder.

'Tja, ik houd ook van praten, dat geef ik toe.' Met een grijns keek hij weer op. 'Oké, daar heb je gelijk in. Het is hier toch beter dan de andere wereld.' Even keek hij weg en stopte zijn mes in zijn zak. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij toen hoe ze zich uitkleedde en daarna het water in liep. Zijn gezicht trok naar een brede glimlach en hij stond toen ook op. Zijn shirt, schoenen en broek lagen al snel op de grond en hij liep in zijn boxer het water in. Al was het koud, het bleef heerlijk water. 'Oké, je hebt gelijk,' mompelde hij zachtjes, toen hij kopje onder ging.

Haar rode lange haarlokken, krulden om haar gezicht en golfde mooi door het water heen. En naarmate ze dieper zwom, voelde ze haar haren zacht tegen haar huid aan en soms veegde ze met haar slanke vingers deze uit haar gezicht. Toen ze merkte dat hij het water ook in was gegaan, keek ze hem even doordringend aan onder water, maar zwom toen snel langs hem naar boven. Toen ze eenmaal boven water kwam, veegde ze haar haarlokken naar achter haalde diep adem door haar volle lippen een stukje open te doen.

Hij kon haar heldere, doordringende ogen onder water zelfs ontscheiden. Eenmaal boven water hapte hij naar adem en veegde zijn haren van zijn voorhoofd af. Grinnikend bekeek hij hoe het net leek alsof een rood beest door het water zwom. Hij kon niet anders verklaren dan dat het een mooi meisje was. 'Mijn gedachten zijn weg,' mompelde hij even verbaasd tegen zichzelf.

"Mijn gedachten zijn weg," hoorde Morbid hem ietwat verbaasd zeggen en zij wreef met haar slanke, bleke vingers nog even door haar natte, rode haarlokken. Hierna keek Morbid met haar heldere, maar donkere ogen naar hem. "Dat komt ervan, als je met mij omgaat," Zei ze tegen hem op een mysterieuze toon, waarna ze wat naar hem toe zwom. Naarmate ze dichter bij hem kwam, werd het water warmer, alsof hij deze kracht uitstraalde en hierdoor het water verwarmde, dus bleef ze opeens stil watertrappelen op de plek waar ze nu was.

Ik grinnikte even zachtjes en keek haar terug aan. 'O ja?' Even uitdagend ging mijn wenkbrauw omhoog, terwijl ik met mijn voeten de grond zocht. Even keek ik naar onze kleding: ik zou het echt iets voor mij vinden als het werd opgegeten door een dino of dat nu haar vrienden het stalen. Maar het lag er allemaal nog. Ik keek hoe ze aan kwam zwemmen en wachtte af.

"Ja," Antwoordde zij iets afstandelijk naar hem terug, "Het is maar of je het aangenaam vindt of niet." Waren haar volgende woorden en ze likte even met haar tong over haar volle lippen, terwijl ze haar blik snel over hem heen liet dwalen, maar deze toen afwendde. Alsof zijn aanblik haar verbrandde en ze hier niet tegen kon, ze zwom wat terug van hem vandaan - richting de waterval. De haarlokken die in het water lagen, dreven sierlijk over het wateroppervlak.

Ik glimlachte tevreden. 'En of ik dit aangenaam vind,' zei ik, meer tegen mezelf. Ik wou achter haar aan zwemmen, maar bedacht me even. Waarom zou ik? Ik had nog genoeg te doen en ik kende haar niet eens, laat staan haar naam. Maar misschien juist omdat ze niets weg gaf, wou ik meer weten. Een uitdaging. Ik zwom langzaam en op mijn hoede achter haar aan naar de waterval.

Zij volgde zijn blik, hoe hij naar haar keek en hoe hij naar haar toe zwom. Op de een of andere manier wilde Morbid niet dat hij dichter naar haar toe zou komen, zij wilde de warmte van het water niet meer voelen, aangezien het soms leek dat zijzelf ook geen warmte vanbinnen had. Dit was dus onbekend terrein. "Blijf daar," Haar stem klonk afstandelijk, een mysterieuze maar diepe blik in haar donkere ogen, haar huid glinsterde door het water en ze zuchtte diep, terwijl ze nog steeds naar hem keek. "Ik meen het."

Even verbaasd bleef ik staan en grinnikte geamuseerd. Ik hief mijn handen in een vredesgebaar op. 'Oké, ik blijf hier!' Ik dreef een beetje bij de monding van de waterval en ging er toen onder staan, de harde stroming klappend op mijn schouders. Al snel ging ik eronderuit en herinnerde me dat ik niet dichterbij mocht komen.

Nog steeds met haar blik op hem gericht, zwom ze bij hem vandaan en ging ook onder de waterval staan, maar eerst liet ze haar slanke handen door het water gaan en ze nam diep adem waarna ze weer naar beneden zwom en rondjes draaide. Haar rode haarlokken draaide sierlijk rondjes om haar gezicht en schouders en ze voelde zich even vrij, maar toen ze weer boven kwam haalde ze weer diep adem en voelde alles weer wegstromen. Alle vrijheid die ze daarnet gevoeld had. Toen ze haar diepe gekleurde ogen opende, merkte ze pas dat ze niet meer dan een meter van de jongen af was. Ze was dus zo dichtbij dat ze zijn oogkleur kon zien en de verschillende kleuren kon onderscheiden. Er was voor even een lichte schok in haar ogen te zien, maar ze duwde dit snel weg.

Opnieuw keek ik weer gefronst, want wat wilde ze nou eigenlijk? Mij eerst meelokken en dan zeggen dat ik van haar weg moet blijven. Ik sloeg opnieuw mijn armen over elkaar en keek haar met een schuin hoofd aan. 'Ga je me nog je naam vertellen?' Ik vond een spelletje leuk, maar als het me uiteindelijk niets opleverde, was ik ook snel klaar.

"Ligt eraan, van welk kamp kom je?" Stelde ik de vraag aan hem, terwijl ik zag hoe hij gefronst keek. Echter bleef zij op dezelfde kleine afstand, want ze wilde laten zien dat ze niet bang voor hem was. Ze probeerde de vaste grond onder haar voeten te vinden, maar dit lukte moeilijk, aangezien zij veel kleiner was dan hem. Toch lukte het haar, maar Morbid gromde even toen ze merkte dat ze haar hoofd boven het water moest houden.

Ik stak mijn hand uit, toen ik zag dat ze het moeilijk had om te staan. Ik lachte even schamper. 'Doe of zie ik eruit als Hope?' Opnieuw moest ik lachen en haalde mijn hand door mijn haar. 'Ik kom uit Destroy. Werk in het Ziekenhuis.'

Even rolde zij met haar ogen in haar oogkassen toen zij zag hoe hij zijn hand uitstak, ze had zijn hulp niet nodig. Toch sloeg ze zijn hand niet weg en keek er eerst even naar, alsof hij besmet was, maar pakte hem toen aan en liet zijn hand half op haar middel en half op haar rug rusten, waardoor ze al meer steun voelde. "Dan stel ik me graag aan je voor," Het was de eerste keer dat ze dan ook een glimlach, echter een ondeugende, op haar volle lippen waagde. "Ik ben Jessica, maar noem me maar Jess," Ze wilde geen Morbid genoemd worden, dus stelde zij zich ook niet zo voor. "En jij?"

Ik grinnikte toen ze toch mijn hand aannam en legde hem op haar rug, zodat ik haar naar boven kon trekken. 'Aha, ook Destroy. Oké, ik ben niet eerlijk geweest, want ik herkende je meteen al. Je haren zijn moeilijk om niet te herkennen. Maar je naam kende ik nog niet, dus Jess... Ik ben Avalon.'

"Ik snap dat mijn haren nogal als aandachttrekker bij mij werken, maar het is niet mijn echte haarkleur, waarschijnlijk herken je mij zelfs de volgende keer niet meer, want dan heb ik alweer een andere haarkleur," Ze stopte even met praten en kwam erachter dat dit al een heel verhaal voor haar was, dat ze nooit zulke langen zinnen uit haar mond liet komen en hiervoor ook haar best niet deed. Morbid keek hem in zijn ogen aan en ze haalde verschillende kleuren groen eruit, "Ten minste... als er een volgende keer komt," Weer gleed er een ondeugende glimlach over haar iets rode lippen, maar deze was korter en dus ook snel weer weg.