De waterval

'Sorry, als arts moet ik je er toch echt op wijzen dat je haar kleuren slecht is voor je haar. Je wilt toch niet kaal worden?' Ik wikkelde plagerig een pluk haar om mijn vinger. Ik keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Je weet wel dat ik nu extra op gekleurde kapsels ga letten he? Doe de volgende keer groen, dat is mijn lievelingskleur.'

"Ja, meneer de arts," Een plagerige grijns kwam tevoorschijn op haar lippen en een ondeugende grijns in haar heldere, maar donkere ogen. Niemand zou haar herkennen als ze terug zou transformeren in hoe ze er eigenlijk uitziet. "Ik weet dat haar kleuren slecht is, maar ik wil het zo graag, dus doe ik het," Even grinnikte zij, en keek hem toen weer aan in zijn groene ogen. "Groen? Net zoals de heldere kleur van je ogen? Die heb ik al gehad, echter waren dit maar plukjes en niet helemaal." Het water was warm bij hem, heel warm, en nu wist ze hoe het kwam: Hij hielp graag mensen. Ze voelde haar maag naar boven komen, maar hield dit tegen en rolde alleen nog even snel met haar ogen.

Ik grinnikte even zachtjes. 'Soms is het verstand verstandiger dan de wil. Bij jou is het overduidelijk je eigen wil.' In een opwelling raakte ik even verbaasd met mijn hand de huid rond mijn ogen aan. 'Ja, inderdaad,' zei ik even fronsend en lachte toen. 'Ik wou dat ik het gezien had. Ik raad je aan om het niet nog een keer te doen, groen is niet voor haar gemaakt.'

"En is dat slecht dan, een eigen wil hebben?" Vroeg ik aan hem, met een serieuze blik in mijn ogen. Misschien is het verstandiger om nu gewoon weg te gaan, dacht zij bij haarzelf, aangezien ze de warmte van zijn hand op haar blote huid kon voelen. Toen bedacht zij zich ook dat ze allebei in hun ondergoed waren, zij in haar rood met zwarte kanten lingerie en hij in zijn boxer. Haar donkere ogen gleden even over zijn blanke huid, zijn borstkas en zijn armen. Hij was sterk, dat kon je gemakkelijk zien, hij had spieren en was zeker niet slecht om te zien, maar toch wilde ze afstand, omdat ze voelde alsof ze verbrand werd. "Nee, dat heb ik ook gemerkt, ik doe het niet nog een keer," Vertelde zij hem, met een enigszins rare toon in haar stem. Ze wilde nu gelijk haar haren weer verven zodat hij haar niet zou herkennen. "Ik moet maar zo eens gaan." En zij wendde haar blik van zijn lichaam af, van zijn gezicht en zijn heldere ogen.

Ik grijnste even. 'Nee hoor, maar als het boven je verstand komt, kunnen er nog weleens aparte dingen gaan gebeuren. Ik zeg nu niet dat het iets ernstigs is, maar een lelijke haarkleur kan eruit komen? Ik vind deze wel leuk, moet je houden.' Mijn blik ging even naar haar lingerie en ik keek even in een blik van goedkeuring, maar ook walging. Zulke fijne en mooie stof zie je niet meer zo vaak. 'Nou, je bent vrij om te gaan hoor.' Ik trok haar mee naar een ondieper stuk en liet haar toen los. Ik liep het water uit en ging op de kant zitten.

"Waarschijnlijk heb ik over een week alweer een andere haarkleur," Grijnsde zij naar hem, wetende dat hij haar toch niet meer zou herkennen. Al weet hij nu wel dat zij bij kamp Destroy zat, wat haar een tegenstrijdig gevoel diep vanbinnen opleverde. Aan de ene kant vond ze het spannend, leuk zelfs, maar aan de andere kant verachtte ze hem nog steeds - mensen hélpen? Niemand hielp haar toen ze iemand nodig had... Morbid keek toe hoe hij het water uit ging en op de kant ging zitten, waarna zij naar de kant toe zwom en naar haar kleding liep. Ze boog voorover en draaide al het water uit haar haarlokken, waarna ze wild met haar hoofd bewoog en toen haar kleding weer aantrok, en schoenen. Het werd een beetje nat, maar het boeide haar niet. Morbid keek hem aan en met een ietwat mysterieuze stem zei ze, "Dit is de eerste of de laatste keer dat je me ziet, tot ziens, jonge heer,"

__
Sorry dat het zo lang duurde, maar van mijn moeder mag ik eigenlijk niet achter de laptop. Ze vind dat ik dat geen leven heb lol.

'En waarschijnlijk ben je over paar maanden kaal,' zei ik met een brede, schijnheilige glimlach. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht toen ze haar haren droog maakte. 'Ho, hond, ik probeer op te drogen!' Zelf begon ik ook mijn kleding aan te doen en mijn mes weer bij me te dragen. Als ik niet meer zou gaan zitten, zouden er ook geen natte plekken komen. 'Ik zal benieuwd zijn welke het wordt,' zei ik met een uitdagende glimlach.

Ook al klonk het vrij beledigend, Morbid kon er niets aan doen dan te lachen. Het was een lange tijd dat ze niet meer zo gelachen had, en ze voelde er enigszins vreemd en raar bij, alsof iets heel onbekends was. "Waarschijnlijk weet je dan niet eens meer wie ik ben," Zei zij terug met een uitdagende glimlach op haar volle, rode lippen. "Ik durf er zelfs om te wedden dat je me niet meer herkent," Met nog steeds diezelfde uitdagende glimlach, liep ze naar hem toe en keek hem aan.

Ik moest net als haar ook hard lachen. 'Ik herken je niet meer als je kaal bent of een andere haarkleur hebt?' Ik keek haar even aan en grijnste toen. 'Ik houd wel van een weddenschap. Als ik ooit langs je loop of iets tegen je zeg, zonder je naam te noemen, dan heb je gewonnen. Doe ik dat wel, dan heb ik gewonnen.' Ik liep even aandachtig om haar heen. 'Wat zetten we erop?'

Morbid volgde zijn gedaante hoe hij langs haar heen liep, aandachtig alsof hij haar in zich opnam. Hij zou het toch nooit van haar winnen, dacht ze, en om deze gedachten begon ze breed te grijnzen. "Wat we erop zetten? Ik weet wat ik wil," Een mysterieuze glimlach vormde op haar lippen. "Als ik win, moet jij je haar groen verven." Grinnikte ik, "Zonder gemaar, maar anyway," Ze rolde haar diepe poelen door haar kassen, "Wat wil jij?"

Om haar woorden moest Avalon hard lachen. 'Oké dan, maar als ik win..' begon hij en dacht even diep na. 'Dan verf jij je haar in je normale kleur. Nee, je verft het niet, ik kan in het ziekenhuis al je gekleurde kleuren eruit halen.' Ik trok met mijn vinger een lijn over haar ruggengraat. 'Ik ga zo winnen,' grijnsde ik.

Ze hoorde de woorden die over zijn lippen rolden, en ze kon het niet laten als bevroren aan de grond te staan. Morbid voelde hoe haar hart voor enkele secondes stopte en ze voelde hoe haar adem korter en zwaarder werd. Waarom wilde hij dat nou? Waarom niet iets anders? Er trok een rilling over haar rug, maar pas daarna kwam ze erachter dat hij met zijn vinger een lijn over haar ruggengraat trok. "Ik ga zo winnen," Hij grijnsde. Hij grijnsde op een manier waardoor haar hart weer over sloeg, en snel pakte zij de hand vast die over haar ruggengraat trok. Zijn had was warm, het voelde alsof zijn aanraking haar aan het verbranden was. "Kan je niet iets anders kiezen? Het lukt je toch niet meer mijn echte haarkleur te zien, aangezien ik het al zo vaak geverft hebt," Ze durfde te grijnzen, maar het was niet meer zo zeker als eerst.

Onwillig moest hij toch even schamper lachen. 'Lieverd, we kunnen mensen met de meest verschrikkelijke wonden genezen, dus we kunnen al die slechte pigmenten uit je haar ook wel halen.' Even dacht hij na en ging ik op steen zitten. 'Oké, ik maak het makkelijk voor je, kies zelf maar iets voor jezelf als ik win. En ik zou maar met iets goeds komen, want anders stem ik niet in.' Hij boog naar voren en keek haar afwachtend en ook wel nieuwsgierig aan.

Toen hij haar 'lieverd' noemde, begon ze automatisch te rillen. "Noem me niet zo, ik ben je liefje niet," Het kwam er zacht, maar enigszins dodelijk uit. Alles wat een beetje op bonden leek met relaties of vriendschappen hield ze niet van, ze hield er niet van om zich aan iemand te hechten. Dat betekende weer iemand kwijt raken en pijn te lijden, en daar hield ze niet van. Ze had zijn hand losgelaten en zag hoe hij op een steen ging zitten, afwachtend keek hij haar aan en weer sloeg haar hart over. Verdomme, wat moest ze nu zeggen? Ze zou zo wat bijna alles doen, als hij er maar niet achter kwam hoe zij er in het echt eruit zag. "Dan win je een date." Het duurde lang en het was een doodse stilte, maar uiteindelijk kwam het toch over haar volle, rode lippen en haar donkere ogen keken doordringend in die van hem. Vastberaden om te winnen.

'Weet ik,' zei hij simpelweg en glimlachte toen even overwonnen. 'Sorry, ik zeg het altijd in een reflex als ik mensen de les wil gaan lezen.' Even verbaasd over zijn eigen eerlijkheid, glimlachte hij opnieuw en stond op. 'Deal! Ik zou je alvast maar voorbereiden, want mijn dates zijn altijd leuk.' Hij stak zijn hand uit om de hare te schudden en de weddenschap vast te leggen.

Morbid keek met een droge blik naar hem en pakte zijn hand toen vast, op het moment dat ze dat deed voelde ze het gelijk weer branden. Waarom hielp hij mensen? Zat er een reden achter, of deed hij het uit hulpvaardigheid? Dan snapte zij niet waarom hij bij kamp Destroy hoorde. "Jij zegt ook snel deal," concludeerde zij en liet zijn hand weer los, terwijl zij hem nog steeds in zijn ogen keek. "Eerst zien en dan pas geloven, Avalon," Het was de eerste keer dat zij zijn naam uitsprak, waardoor het ietwat verrassend uit haar mond kwam. "Maar omdat ik ga winnen, zal ik het wel nooit weten," Grijnsde zij, alsof ze al gewonnen had.

Glimlachend schudde hij haar hand en liet hem toen weer los. 'Weet ik, maar als je iets echt niet wilt, dan ga ik er ook niet mee instemmen. Bij andere had ik dat wel gedaan, maar ik mag je wel.' Ze probeerde hem tenminste niet te doden, en dan mocht Avalon iemand al wel snel. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar keurend aan. 'Je doet alsof je al gewonnen hebt. Ik zou het niet doen, dan is de klap als ík gewonnen heb, niet zo groot.'

Ze grinnikte en keek hem uitdagend aan, "Bekijk me maar goed, want dit is de laatste keer dat je me zal zien, want herkennen zal je me zeker niet," Ze grijnsde groot en liep toen een paar passen naar voren, totdat zij vlak voor hem stond, waarna zij haar slanke, bleke vingers op zijn wangen legde. Haar huid was koud tegen de zijne, want zijn huid brandde nog steeds in die van haar, alsof hij met vuur gespeeld had. "Kijk maar diep in mijn ogen, want dit is ook niet mijn echte oogkleur," Daarna liet ze hem weer snel los en liep met een wiegje van haar heupen weg. "Ik ben benieuwd, Avalon, maar ik weet dat dit de laatste keer is." Morbid had het zacht gezegd, fluisterend zelfs, maar hard genoeg om het voor hem te horen. Ze keek nog één keer om, waarna ze tussen de bomen verdween.

/Gone

Grijnzend keek ik haar na en toen weer naar het water. Het stroomde rustig en kalm, zonder een enkele imperfectie. Ik strekte mijn benen uit en pakte mijn mes onder mijn riem vandaan. Naast me lag een takje en ik pakte hem op, om er een punt aan de snijden. Ik had een ziekelijke obsessie voor puntige dingen. Kwam vast doordat ik een dokter was.

Op zijn weg naar de waterval toe kwam hij een meisje tegen. Ze was mooi, maar meer iets waar Avalon voor los zou gaan. Dat dacht Sebastiaan toch. Met zijn handen in zijn zakken liep hij verder en zag hoe een jongen als een bezetenen een takje aan het slijpen was. Het kon niemand andes zijn dan zijn broertje. 'Hey schatje!'

Bij de stem hoefde ik me niet eens om te draaien om te weten wie er was. Ik deed het toch en grijnsde naar mijn broer. 'Hey Sebbie,' zei ik met hoge, zoete stem. Ik richtte me weer op de tak en besloot dat hij wel klaar was. Ik stak hem in de grond naast mijn eigen mes. 'Heb je alle daders van vandaag al opgepakt?' Dat was altijd een punt geweest tussen ons. Hij had een goede baan bij het leger en werd door iedereen gerespecteerd. Ik was maar een doktertje in het ziekenhuis, al had ik het nooit anders willen zien hebben gebeuren.'

'Nee Alvie.' Ook zijn stem weerklonk honingzoet terwijl Sebastiaan een arm rond Avalons hals sloeg en hem hierbij met de vuist over zijn hoofd woelde. 'Ik dacht even aan een paar uur vrij.' Ondanks alles hield hij erg vzel van deze jongeman. Hij was alles dat Sebastiaan nog had. 'Weer als een gek bezig met je scherpe puntige collectie?' Een spottende grijns sierde om zijn lippen.

Ik gromde even toen hij over mijn hoofd wreef, maar stopte hem niet. Hij bleef mijn stoere en coole broer, waar ik altijd naar heb opgekeken. Ik keek met dezelfde spottende grijns terug. 'Kijk, als die arm om mij nek van jou niet vriendschappelijk was bedoeld, en ik dus nu half stikte, had ik zo,' vertelde ik, terwijl ik de scherp puntige tak weer oppakte, 'hem in je voet kunnen steken.' Ik ramde hem hard in de grond, net naast zijn voet. 'Zelfs artsen weten hoe ze zichzelf moeten verdedigen,' murmelde ik. Ik wou altijd indruk op hem maken, al zou hij vast met een 'maar' komen, en de reden waarom mijn tactiek niet zou werken.

Enkel lachte Sebastiaan. Hij lachte om zijn kleine broertje. Uitlachen was nu eenmaal een groot woord maar het leek erop. Een sonic-gun kwam uit zijn riem tevoorschijn. 'Jij schakelt mijn voet uit en ik schiet in je been. Hoewel ik liever verkies om het hart te raken og door het hoofd.' Een dokter tegen een soldaat... Hij stak het pistool weer weg. 'Dus als er oorlog uitbreekt verstop je dan en loop niet op een of andere gek af. Ik weet dat je echt wel jezelf kunt verdedigen, Avalon.' Met een zucht zei hij die laatste woorden. 'Dus wat doe je hier?'

Ik snoof om zijn gelach en voelde mijn wangen rood worden van schaamte. Als een klein kind gooide ik de tak weg en sloeg mijn armen over elkaar heen. Met worstelen of een-op-een-gevecht zou ik hem makkelijk verslaan. Hoewel.. de laatste keer lukte het ook al niet. Ik keek hem ongelovig aan. 'Bij oorlog ga ik vechten, of je het nu wilt of niet. Ik ben in staat om iedereen te redden, dus ik kan mezelf ook wel redden.' Ik stond op en liep door het ondiepe water. 'Een beetje natuur opsnuiven, denk ik... Jij dan?'