Het tarweveld.

Een gigantisch veld, vol met goudkleurige tarwe. Een zeer rustgevende plek, met veel privacy. Je kan er met vijf man zijn, maar toch hoef je elkaar niet op te merken.

max. 5

Hij lag op zijn rug op een van de kleine open plekken die het tarweveld had, hij keek naar de blauwe lucht met donzige witte wolken. Zijn armen lagen achter zijn hoofd en soms deed hij zijn ogen dicht om ze daarna weer open te doen. Joshua dacht na over van alles, maar wilde er niet te lang stil blijven staan - of in dit geval, liggen. Toch sloot hij zijn ogen weer en viel in een diepe, droomloze slaap niet veel later.

Al een tijdje zat Nathalie tussen het graan. Ze wist niet waarom ze dit deed, maar ze hield ervan. Het maakte haar rustig en het liet haar ontspannen. Daarbij was ze er zeker van dat ze door niemand werd gestoord. Het kon natuurlijk wel, maar de kansen waren klein. Na een tijdje stond ze toch op en begon ze wat te struinen. Het leven was eenzaam. Tenminste voor haar was het eenzaam. Eigenlijk had ze niet zoveel mensen die haar mochten, of waar ze zichzelf bij kon zijn en dat was best lastig. Als er iets was waar ze over wilde praten, had ze een idee tegen wie ze dat zou moeten doen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond, maar deze werd gestokt door een schok. Bijna was ze op iemand gaan staan en niet zomaar iemand, nee Joshua. Hij zat in kamp Hope, maar hij accepteerde haar. 'Je gaat ook echt midden in een graanveld slapen hè.' Lachte Nathalie.

Ver weg hoorde hij iemand lachen, maar dit vervormde tot een vaag iets, waardoor hij er geen aandacht aan besteedde. Zijn ademhaling was rustig en kalm, bijna altijd op het moment dat hij in een diepe slaap was. Niet snel iemand zou hem kunnen wekken, omdat hij zo erg in dromen opging dat hij er niet aan besteedde wakker te worden door de persoon. Joshua draaide zich een paar keer om en langzaam maar zeker kwam er een zacht gesnurk, het was echter zo zacht dat het een fluistering leek. In zijn droomwereld waren er hele mooie wateren en grote, gezonde bomen, maar ook veel gelukkige mensen en de kampen bestonden niet.

Nathalie knielde bij hem neer en gaf hem een tikje tegen zijn wang. 'Joehoe slaapkop, time to wake up!' Zei ze met wat gegiechel er achteraan. Ze was eigenlijk wel blij dat ze hem was tegen gekomen. Ze had hem al een tijd niet gezien en de eenzaamheid had haar inmiddels weer bekropen. Meestal hield ze het wel even uit zonder die contacten, maar de laatste tijd werd het voor haar steeds moeilijker.

Hij voelde een zacht tikje tegen zijn wang en hij kneep zijn ogen dicht, maar toen hij dezelfde stem hoorde met wat gegiechel erachter aan kreunde hij moeilijk en knipperde een paar keer met zijn ogen, waarna hij zich omdraaide naar de desbetreffende persoon. Zijn armen deed hij weer achter zijn hoofd en hij keek naar het meisje die er stond. "Nathalie, nooit geleerd dat je mij niet moet wekken, jongedame?" Een spelende glimlach kwam er op zijn lippen. "Ik had net een leuke droom," Hij lachte zijn witte tanden bloot en ondanks dat hij rookte, was er hier geen spoor van te zien, iets dat hij heel prettig vond.

'Over het algemeen vind je meisjes volgens mij leuker.' Grinnikte ze en keek hem aan. Ze had het niet over zichzelf, nee zij was volgens zichzelf niet het meisje dat jongens leuk vond. 'Daarbij, ik kon het gewoon niet laten om je daar te laten liggen.' Ze was inmiddels op de grond gaan zitten en keek omhoog naar de wolken. 'Alles hier lijkt veel mooier dan dat het werkelijk is, vind je ook niet.'

"Ach, wat aardig van je," Klonk het uit zijn mond, terwijl hij haar naast zich trok op de grond en naar de lucht keek. "Ja, maar soms is het ook nodig te dromen en niet aan de echte wereld te denken, zeker op momenten dat alles even tegen zit," Sprak hij met een serieuze ondertoon tegen haar, maar zijn mondhoeken krulden wel omhoog.

___
Ik snapte niet wat je met het eerste zinnetje bedoelde 8D

Nathalie knikte. 'Daar heb je dan wel weer gelijk in,' Zei ze met een glimlach en keek, net als hem, naar de lucht. Dit was een van de vele plekken waar ze echt kon genieten, waar ze echt niet aan thuis hoefde te denken. Overal werd ze eraan herinnerd, over hoe "haar" mensen waren, maar hier niet. Hier heerste rust.

--


hahaha, nou - Hij zei: Ik had net zo'n leuke droom. Dus zei Nathalie: Volgens mij vind je over het algemeen meisjes leuker. xd

Joshua legde een arm onder hoofd als steun en keek even naar haar, ze was zo anders dan alle andere Destroy mensen, daardoor wilde hij haar nog meer laten glimlachen. "Hé dame, wil je wat voor mij doen?" Vroeg hij haar met een charmante glimlach op zijn lippen, terwijl hij nog steeds naar haar keek. Hij wilde haar net zoals alle andere mensen gelukkig zien met een glimlach, maar hij wist dat dit niet altijd zou lukken.

Nathalie keek hem aan en grinnikte even. 'Ligt eraan wat Meneer,' Antwoordde ze plechtig en toverde een kleine glimlach op haar gezicht. Deze stond er niet lang, maar hij was er wel. Nathalie vroeg zich af wat hij van haar wilde, terwijl ze wat dingen bedacht, begon ze te lachen.

"Ligt eraan wat Meneer," Antwoordde zij en toverde een kleine glimlach op haar gezicht, echter was deze snel weer voorbij, maar dit maakte hem niets uit, een glimlach is een glimlach en hij voelde zich al beter. Vlak daarna begon zij te lachen en hij bestudeerde haar lach, het zag er mooi en betoverend uit, het gevoel dat hij in goed bijzijn was en dat hij weer iemand blij kon maken betekende zoveel voor hem. Haar lach was echt en ook aanstekelijk, waardoor hij mee begon te lachen en keek naar de lucht. Toen hij klaar was met lachen, draaide hij zijn hoofd weer naar haar om en keek haar met een zekere diepe en doordringende blik aan. "Je hebt me al je betoverende lach gegeven," Zijn stem was vol zekere charmante emotie, maar misschien was dit iets te diep voor hem, want hij keek haar daarna weer met zijn ondeugende lach aan.

Nathalie voelde hoe ze rood aanliep en haar hoofd met wat gegiechel weg draaide. Nee, ze kon zeker geen complimenten aannemen. Toen ze de warmte weer weg voelde vagen keek ze hem weer aan. Toen ze zijn gezicht zag, grinnikte ze eventjes, waarna ze hem serieus aankeek. Dit hield ze echter niet lang vol, want ze schoot weer in de lach. 'Dus je wilde me gewoon zien lachen?' Vroeg ze.

"Ja, ik wilde je lach zien," zei hij bevestigend, terwijl hij nog steeds dezelfde glimlach op zijn lippen had, "en je hebt me een hele mooie, betoverende gegeven," Zijn lippen krulden om, waardoor het iets ondeugends aan zijn gezicht gaf. Hij had haar rode kleur op haar wangen gezien, en nu had hij zin haar nog meer te plagen. Joshua kwam wat dichter naar haar toe en streelde haar wang, zijn warme adem kwam tegen haar wang aan. "Tenzij jij wat anders wilde,"

'Josh!' Lachte ze en gaf hem een kleine tik. 'Je weet dat ik niet zo ben,' En dat was de waarheid. Ze dacht nooit zo over jongens, ze zag ze bijna altijd als vrienden. Tenminste - ze dacht altijd dat jongens haar zo zagen. Ze zag zichzelf niet als iemand die knap was, of aantrekkelijk. Hij plaagde haar, dat wist ze bijna wel zeker. Het zou anders niet logisch zijn, niet in haar gedachten tenminste. Ergens vervloekte ze zichzelf ervoor, dat ze er zo over dacht, maar ze wist niet anders.

Hij begon hard te lachen op het moment dat zij hem een kleine tik verkocht, en hij kon niet het laten even naar haar lach te kijken. Alsof hij dat nodig had om verder te kunnen gaan, een soort drug. "Nee, ik weet het lieve dame," Hij ging op zijn zij naar haar toe liggen, maar zijn arm lag nog steeds onder haar hoofd. "maar zo onschuldig ben je dus niet, want ik dacht helemaal niet aan dát," Hij grinnikte ondeugend en liet daarna een flirterige glimlach zien.

'Helemaal wel,' Lachte ze en keek hem eventjes in zijn ogen aan. 'Ik weet dat je daar aan denkt, ik ken je lang genoeg. Daarbij ben ik heel onschuldig.' Dat laatste was natuurlijk een grap, al wist ze ergens wel dat ze best onschuldig was. In sommige zinnen tenminste wel. Ze keek hem plagend aan en lachte kort.

Hij moest weer lachen, maar bleef haar in haar ogen aankijken. Hierna streelde hij haar wang en liet zijn hand een weg banen naar haar nek, waarna hij haar omduwde en zo op haar kwam te liggen, al was er nog enige afstand omdat hij op zijn armen steunde. Zijn gezicht was gevaarlijk dichtbij, waardoor zijn warme adem in haar nek, maar ook op haar wang kwam. "Tuurlijk, Nathalie, jij bent mevrouw onschuldig en ik meneer onschuldig, deal?" Een grijns kwam er op zijn lippen.

Een lichte nervositeit doordrong door Nathalie's lichaam, maar dit liet ze niet merken. Een kleine, licht beschaamde glimlach verscheen op haar gezicht en haar wangen waren nog vuurrood. Roder dan hiervoor. 'Afgesproken.' Zei ze vervolgens en dwong zichzelf om rustig te blijven ademen. Gewoon rustig blijven ademen, dan komt alles goed.

"Mooi zo, dan kan ik dit dus doen bij de mooie dame, vindt je vast niet erg," Grinnikte hij en hij kwam langzaam maar zeker dichterbij, zijn ogen op haar ogen gericht, maar daarna op haar lippen. Zijn gezicht was op een zeker moment heel vlakbij haar en net op het moment dat zijn lippen die van haar zouden raken, drukte hij een kusje op haar wang. Het was een zacht, teder kusje. Hij rolde zich weer om op zijn rug en keek haar aan, "Je bent erg schattig als je bloost, mooie dame,"

'Je laat me steeds doodschrikken.' Zei ze sipjes en keek hem even aan. 'Weetje hoe beschamend het is als je vuurrood wordt, iedere keer als er een jongen iets tegen je zegt.' Ze zat er mee, maar dat liet ze nooit merken. Ze zuchtte eventjes. 'Volgens mij schrik ik iedereen ermee af.' Niet dat ze haar leuk zouden vinden, maar toch.

Op het moment dat hij haar woorden hoorde, keek hij haar aan met een serieuze blik en toen ze klaar was met praten, zuchtte hij even en kwam dichter naar haar toe liggen, waarna hij haar wang streelde met zijn hand. "Lieve Nathalie," Weer zuchtte hij even en keek haar voor de eerste keer ook echt serieus aan, zonder een glimlach of zonder een ondeugende blik. "Zit je daar heel erg mee? Want dan zal ik het niet meer doen, ik bedoelde het niet slecht weet je," Verslagen schudde hij even zijn hoofd en keek haar hierna weer aan. "Weet wel dat je mij hier niet mee afschrikt, ik vind je echt mooi, geen leugens, ik spreek alleen maar de waarheid,"

'Nee nee - ach. Laat ook maar.' Met een kleine glimlach omhelsde ze hem kort en keek hem even aan. 'Het is niets, gewoon een minderwaardigheidscomplex.' Zei ze met een klein glimlachje en staarde weer eventjes naar de lucht. Toen hij de woorden zei, werd ze weer rood. Ze werd echt gek van zichzelf. 'Negeer dat rode maar,' Grinnikte ze.

Hij kende Nathalie goed genoeg om te weten dat er wel degelijk wat was, maar hij wilde er niet te erg op doordringen. "Je hebt geen minderwaardigheidscomplex nodig, geloof me als ik zeg dat je mooi bent, zelfs met je wangen rood als appels," Grinnikte hij, waarna hij haar weer serieus aan keek. "Nee, serieus, Nathalie, ook al ben ik een gast, weet wel dat je bij mij kan komen als er dingen zijn die je kwijt wilt. En ja," Hierbij begon hij weer te glimlachen. "Ik weet dat je bij Destroy zit, maar wat maakt dat uit? We zijn vrienden, toch?" Het laatste zei hij alsof zij ieder moment uit zijn leven kon stappen.

'Natuurlijk zijn we vrienden.' Zei ze met een kleine glimlach en ging rechtop zitten. Kort keek ze hem aan en keek daarna weer naar de lucht. 'Als er iets is, dan sneak ik Hope wel binnen.' Zei ze met een onschuldig gezicht en ging weer liggen. 'Maar goed, laten we het weer over leuke dingen hebben, ik en mijn problemen zijn niet interessant.'