Het tarweveld.

'Een boekenlegger, donkerrood, met gekleurd borduursel.' Vluchtig bestudeerde Joe het meisje en ze was absoluut niet lelijk, zo vond hij, integendeel zelfs. Afgeleid richtte hij zijn blik weer op de grond en speurde verder. Hij was niet zo gewend om met andere mensen in contact te komen dan zijn familie, dat vermeed hij het liefst, totdat het nodig was, zoals nu bijvoorbeeld.

Amaru keek even in zijn ogen en knikte. Haar blik gleed langs zijn lichaam naar beneden. 'Je.. je staat erop. Hij ligt onder je linkervoet.' Ze ging weer staan en veegde het haar uit haar gezicht. Het was niet de bedoeling hem belachelijk te maken, en ze hoopte maar dat het niet zo over zou komen.

Joe glimlachte naar haar toen het meisje hem aankeek en volgde haar blik toen deze zich op de grond richtte. Verwoed stapte hij van de boekenlegger af, raapte hem vlug op en veegde hem nauwkeurig af met een spierwitte zakdoek die hij uit zijn zak had getoverd. Aandachtig bekeek hij beide kanten van de boekenlegger en was pas tevreden toen deze geheel schoon was. Pas toen keek Joe op en richtte zich tot het meisje. 'Bedankt, eh, Ama..' zei hij beleefd vragend terwijl hij zijn dankbaarheid toonde door haar een vriendelijke glimlach te gunnen. Hoe beschamend ook, Joe was haar naam vergeten, ook al zaten ze in hetzelfde kamp.

'Smetvrees?' vroeg ze lachend en ze keek hem aan. 'Je bent er bijna. Amaru' zei ze en ze keek hem even met een licht opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik geen flauw idee heb wie je bent, maar ik heb je wel eens zien lopen in ons kamp. Kan dat kloppen?' Ze sloeg haar armen grijnsend over elkaar heen.