Het tarweveld.

Hij keek toe hoe zij de dingen zei en keek toen weer naar de lucht, "Ja, doe dat!" Plagend porde ik haar in haar zij en keek haar glimlachend aan, waarna ik weer naar de blauwe lucht keek. "Je weet welk huis je dan moet zijn, hé?" Hij grinnikte, maar kwam er toen achter dat het misschien nogal fout uit kwam. "Gewoon om te praten of course," Hij deed weer een arm onder haar hoofd en onder zijn eigen. "Wat vindt je leuk om te doen hierna?"

'Tuurlijk, als het aan jou ligt alleen om te praten.' Grapte ze. 'En ik weet welk huis het is ja,' Grinnikte Nathalie en keek hem aan. 'Ik laat het volledig aan jou over. Je weet dat ik het haat om te kiezen.' Ze keek hem aan en keek vervolgens weer naar de lucht. 'Ik vind alles goed, zolang het maar niets met Destroy te maken heeft,'

"Ik ben niet zó erg, jongedame," Grinnikte hij en keek haar even aan, "Terwijl je wilt dat ik zo ben," En plagerig wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen, wat hem daarna een lachbui opleverde. Hij kon het bij haar niet serieus doen op het moment, aangezien zij hem gewoon liet lachen. "Laten we wat gaan eten of zo, ik heb namelijk honger als een beer," Glimlachte hij daarna en hij keek nog naar de blauwe lucht. "Dan betaal ik,"

'Iets eten lijkt me een goed idee,' Beaamde ze en stond op, terwijl ze haar arm uitstak om hem overeind te helpen. Niet dat hij er wat aan had, bepaald sterk was ze niet. Hij zou haar waarschijnlijk toch weer omtrekken en bij de gedachte begon ze al te grinniken. 'Daarbij mag je gewoon jezelf blijven, geen vunzige Joshua voor mij,'

Om haar woorden grinnikte hij en hij pakte haar hand vast, waarna hij al op stond. "Zal ik dan maar je hand vasthouden en gewoon mijzelf blijven? Ik kan je niet beloven dat ik sommige dingen in zal slikken trouwens," Hij stond nu naast haar maar had haar warme slanke hand nog niet los gelaten. Dit wilde hij ook niet.

Nathalie schudde lachend haar hoofd en keek hem aan. 'Blijf maar gewoon jezelf, ik ken je opmerkingen inmiddels wel.' Grapte ze met een kleine lach rond haar gelaatstrekken, waarna ze knikte. 'Ik weet het, volgens mij zal ik er maar gewoon aan moeten wennen, maar dat gaat goed komen hoor.' Met zijn hand nog steeds vast, keek ze even naar de grond en vervolgens naar hem.

Hij glimlachte naar haar op het moment dat zij weer naar hem keek. "Als je het erg vindt dat ik je hand nog vasthoudt, mag je het zeggen hoor, dan zal ik het niet meer doen," Hij lette erop hoe haar uitdrukking van haar gezicht was en hoe ze zou reageren, maar hij had niet gelogen. Alles wat hij zei, klopte wel, en hij zou ook niet tegen haar liegen.

Ze keek naar hun handen en daarna weer naar hem. 'Nee, het is goed zo.' Zei Nathalie en gaf een klein kneepje in zijn hand. Nooit had ze geweten hoe het bij hem precies zat. De ene dag wat hij zo en de volgende dag weer compleet het tegenover gestelde. Ach - ze vond het wel goed, alles kwam toch als een verrassing bij haar; wat iemand ook deed, ze verwachtte altijd het tegenover gestelde.

"Mooi." Zei hij als enigste en glimlachte op het moment dat zij hem een kneepje in zijn hand gaf, waarna hij haar zachtjes mee trok door het doolhof van het tarweveld. De zon glinsterde op haar haren en Joshua keek soms uit zijn ooghoeken naar haar, omdat hij niet kon geloven dat zij zichzelf niet mooi vond, of dat zij hem niet wilde of kon geloven. "Waarin heb je zin? Om te eten of te drinken?" Vroeg hij op een serieuze toon.

____
Ik ga ff Bones kijken met mijn moeder lol.

'Jij had honger, dus ik neem aan wat te eten. Als het maar niet van die rare noodles zijn die we de vorige keer hadden, want die waren niet te eten.' Lachte ze en keek hem even aan. Ergens diep van binnen voelde het best goed om samen zo te lopen, al wist ze niet hoe ze zich erbij moest voelen. Hoe ze zich moest presenteren tegenover hem. Ze besloot maar gewoon zichzelf te blijven, dat is altijd het beste.

- veel plezier!

Joshua moest alweer lachen door haar, en glimlachend keek hij naar haar gezicht. Haar huidskleur was mooi blank en zijn ogen dwaalde af naar haar dunne, rode lippen. "Lieverd, je weet niet wat je mist, maar het is al goed, ik zal rekening met je houden zelfs als je vlees wil eten." Hij glimlachte vriendelijk naar haar en wreef met zijn duim even over haar zachte, kleine hand. "Heb je al een leuke plek in je gedachten of zal ik dat ook maar kiezen?" Grijnste hij, en hij zocht weer verder door het tarweveld.

'Die mensen, die nieuwe recruten - die hebben toch iets nieuws opgezet op het marktplein? Misschien kunnen we daar iets halen, of we gaan naar een random vreet schuur.' Ze lachte eventjes en keek hem aan. 'Het is al heel wat dat ik iets heb aangeboden,' Grapte ze en keek eventjes rond. De omgeving was adembenemend, zoals altijd hier.

"Ik vind alles goed, hoor, ik ben gemakkelijk als het om eten gaat," Meldde hij grinnikend aan haar, terwijl hij nog met zijn duim zachtjes rondjes streelde over haar hand. "We kunnen wel gewoon naar het marktplein gaan, lekker even tussen de mensen, doet ons vast goed," En toen ze eindelijk het einde van het tarweveld bereikte, grijnsde hij groot en keek Nathalie daarna glimlachend aan - als teken dat ze het gered hadden, al was het voor hem niet zo'n groot probleem geweest als hij hier langer zou zijn met haar.

Zij was waarschijnlijk nog veel makkelijker. Ze haatte het om tegen mensen in te gaan, dus deed ze dat vaak ook niet. Nathalie glimlachte naar hem en zag in de verte de twee kampen al verschijnen. Officieel mocht je je niet buiten de omheiningen begeven, maar bijna niemand hield zich aan deze regel. Het was veel te spannend in deze nog redelijk onbekende omgeving. Iedere keer dat je er kwam, was er wel iets nieuws. 'Het marktplein klinkt goed ja,'

- Zal ik ff een caféding aanmaken? :3

"Goed," knikte Joshua, "dan wordt het dus het marktplein," Alweer met een glimlach keek hij naar haar, maar telkens met een andere soort bedoeling erin, telkens leek het alsof zijn glimlach anders was. Echter wilde hij niet dat Nathalie, of ook maar enig iemand ander, hem zonder een glimlach zou zien, zonder de blijheid op zijn gezicht - omdat dat zou betekenen dat diegene wat voor hem betekende, en als diegene wat voor hem zou betekenen, kon hij diegene kwijtraken. Het klonk als een heel ingewikkeld verhaal, wat het ook voor hem was, maar als je het hardop zou vertellen... zou het misschien wel raar klinken.
"Je hand is zacht," Meldde hij haar, terwijl hij naar haar keek. Eigenlijk floepte hij het eruit, maar dat maakte hem niets uit, aangezien hij Nathalie mocht en bij haar op zijn gemak voelde.

___
Ja is goed ^^ maar als ik niet meer terug antwoord, weet je dat ik ga slapen omdat ik al om 5 uur op moet! D: Wss kijk ik wel een paar keer op mn mobile vanavond.

Nathalie begon te lachen. Ze had een betere dag, besloot ze voor zichzelf. Zo deelde ze haar leven in: In goede en in slechte dagen. De laatste tijd had ze redelijk veel goede, maar in het verleden was het wel een zo dat ze meer slechte dan goede dagen kende. Nog steeds was het moeilijk om iets te accepteren, iets wat haar beter naar voren bracht dan hoe ze over zichzelf dacht. Toch dwong ze zichzelf om hem te antwoorden. 'Dankje,' Zei ze met een zo overtuigend mogelijke glimlach op haar gezicht.

- verder in dat restaurant?

gone.

nieuw

Ergens midden in het veld had Joe zijn toevlucht genomen. Zijn huis was vol en gezellig, maar soms drukkend en vervelend, dan zocht hij een rustige plek op om zijn boeken te lezen of zijn hoofd leeg te maken. Vandaag was hij het tarweveld in gelopen en was midden in op de grond geploft om verder te gaan in zijn boek. De wind ruisde door het gelige tarwe terwijl Joe zijn ogen over de bladzijdes liet vliegen en ze steeds vluchtig om sloeg om snel verder te kunnen lezen.

Ze liep met haar handen in haar zakken door dit veld. Vanochtend was ze opgestaan met een leeg gevoel in haar buik, en hoofdpijn. Ze wist niet precies wat haar dwarszat, maar ze was hier naartoe gekomen om tot rust te komen en even na te kunnen denken. Haar haar zwiepte in haar gezicht en met een zucht veegde ze het weg.

Net was Joe bij een intrigerend stuk gekomen toen hij voetstappen hoorde en het gewas onnatuurlijk heen en weer zag bewegen. Geërgerd sloeg hij zijn boek dicht en kwam overeind, maar dit ging moeizaam doordat hij lang in dezelfde houding had gezeten. Joe had zich dus ook nog niet uit de voeten kunnen maken voordat hij een blond meisje door het tarwe zag komen.

Ze liep nog steeds met haar handen in haar zakken toen ze een andere persoon zag. Een jongen die een boek in zijn handen had. Gadver, boeken. Ze knikte heel kort voordat ze verder liep. Na een tijdje bedacht ze zich en draaide ze zich om. Dat was een beetje een open plek en daar kon ze fijner zitten. Ze ging op een steen zitten en staarde naar de lucht.

Zij knikte, Joe had niet gereageerd. Hij was dan ook bijna al weer verdwenen, tot hij door kreeg dat hij zijn boek zo had gesloten en de bladwijzer totaal was vergeten. Dit zou niet zo veel uit gemaakt hebben als het niet een stoffen, geborduurde boekenlegger was die nog uit Singapore kwam. Bovendien was Joe niet iemand die vouwen maakte in zijn boeken. Daarom liep hij terug naar waar hij had gezeten en zag dat het meisje daar plaats had genomen. Zonder aandacht aan haar te besteden, zocht Joe naar de boekenlegger.

Ze speelde met wat sprietjes gras en ging na een tijdje liggen. Ze staarde naar de lucht en probeerde vormen in de wolken te ontdekken. Toen dat niet lukte ging ze weer gewoon zitten en zag ze dat de jongen van net weer terug kwam. Hij keek zoekend rond, maar ze voelde niet de behoefte om hem te helpen. 'Iets kwijt?'

Joe liep geërgerd rond en speurde de grond centimeter voor centimeter af. Hij keek op toen het meisje iets vroeg en terwijl hij onverschillig zijn schouder ophaalde, antwoordde hij; 'Nee, het ligt hier, dus nee.' Eerst had hij haar niets willen antwoorden, maar ach het kon hem niet zo heel veel schelen ook, als hij die boekenlegger maar vond.

Ze keek naar hoe de jongen verder zocht. Uiteindelijk stond ze met een zucht op en keek rond/ 'Wat zoeken we?' vroeg ze hem en ze knielde op de grond, alsof ze opeens wist wat hij zocht, terwijl hij het nog niet eens had gezegd. Ze keek gewoon of ze iets zag wat hier niet hoorde.